Bolaven Bikerbabes

Omringt door kippen, zakken rijst en rochelende Laotianen zette ik mijn reis per Laotiaanse 'chickenbus' voort richting Pakse. Tergend langzaam tufte het busje voort over de slechte weg. Ik kon een herinnering aan mijn bus-horroravontuur in Uganda niet onderdrukken (Zie bijbehorend reisverhaal: Eerste indruk van Uganda) en zag al voor me hoe het busje zou bezwijken onder het gewicht van het ontelbare aantal kippen en de mensen die boven op de stapels rijstzakken bivakeerden.

9 uur nadat ik was ingestapt in het kippenhok werd ik door Hannah (die op haar brommer vooruit was gereden) welkom geheten in Pakse en spontaan besloten we weer samen op de motor te stappen om het Bolaven Plateau te verkennen, weliswaar de volgende dag.
Dat was de dag dat we Evelien en Sanne ontmoetten, aka 'F' en 'Sanex', de stoerste chicks van Amsterdam. Zij besloten een dagje mee te brommeren, maar dat beviel al snel zo goed dat we 4 dagen samen zijn gebleven! Opnieuw een waar motoravontuur. Snelheid werd afgewisseld met picknicks overdag en Beer Lao in de avond.
Er zaten ook weer een paar legendarische avonden tussen... Zoals de kraakheldere nacht in Tat Lo, waarin we besloten dat het een goede nacht was om eens te skinnydippen in een verlaten waterval. Of de nacht in Paksong, waarin de Laotianen Jort, Ding en Mr. C ons inmaakten tijdens een 3 uur durend potje Lao-karaoke in een gesloten restaurant. Waar we zijn volgestopt met eten en Beer Lao, maar ze geen geld wilden aannemen voor deze onbetaalbare nacht.
Maar ook overdag hebben we ons bovengemiddeld goed vermaakt. Picknicks met stokbrood, kaasjes, BBQ kip, kampvuurtjes, watervallen van >100 m hoog, jungle hikes en altijd het gezelschap van lokale kids.

Ik had dit leventje nog een hele tijd vol kunnen houden, maar helaas kwam er toch een eind aan ons avontuur op het Bolaven Plateau toen Sanne en Eef vertrokken naar de 4000 Islands in het Zuiden.
Hannah en ik wilden toen nog 'Tat Fane' bezoeken. De hoogste waterval van het land, waar het Plateau eindigd en de hele rivier kletterend 120 meter naar beneden valt. Helaas konden we niet helemaal beneden aan de waterval staan, maar na 10 minuten over een paadje naar beneden gelopen te hebben dat gemarkeerd was met 'dangerous' en 'forbidden' kwamen we bij een uitzichtpunt uit dat ons toch een zeer bevredigend zicht gaf op de hele waterval. Ons gevoel, dat altijd zegt dat de 'forbidden' en 'dangerous' paadjes de juiste zijn had het weer eens goed.

De volgende bestemming was Champasak. En om de chickenbus dit keer te ontwijken zijn Hannah en ik samen op haar 'Ludo' geklommen. Dat moet er hilarisch hebben uitgezien, twee bleekscheten met twee enorme backpacks op een met bloemen versierde brommer. Fantastisch, maar niet erg comfortabel. Gelukkig waren we er snel.
Champasak stond op ons te-bezoeken lijstje vanwege Wat Phu, een tempel in de stijl van Angkor Wat, alleen kleiner en minder toeristisch. We hebben bovenop de berg waar de tempel gebouwd is de 'zonnegroet' en Aikido staan oefenen, waarna we in stilte de zonsondergang over het tempelcomplex hebben bekeken voor we ons weer terug naar het guesthouse begaven.
De volgende ochtend heb ik voor het eerst in 2 maanden mijn eigen eieren weer gebakken. Nooit gedacht dat dat Zo leuk kon zijn. Het voltallige personeel van het guesthouse stond gefacineerd toe te kijken hoe ik de eieren krokant bakte in weinig olie. Ze begrijpen hier namelijk echt geen snars van eieren... Ze eten ze zelfs met embryo's erin

Na de heerlijke eitjes zijn we op de brommer vertrokken naar de 4000 Islands, waar onze Amsterdamse vriendinnen zich ophielden, maar we hadden onze brommer net opgetrokken tot 60 km per uur toen we iets raakten.... Oeps. Het was een kat. Het arme beestje rolde ongelukkig de bosjes in en heeft zichzelf toen weggesleept. Helemaal in shock stonden wij langs de weg, er heilig van overtuigd dat ons schuldgevoel voor altijd zou aanhouden. Er kwamen echter al snel een aantal Laotianen uit de bosjes en huizen om ons alle katten te laten zien die ze nog over hadden. Door het aanzicht van al deze lachende mensen en troostende woorden als 'never mind' en 'hahaha, don't worry' was ons schuldgevoel echter binnen 5 minuten weg. Wat zijn de mensen hier toch leuk!!!

Eenmaal op de 4000 Islands (waar het btw prachtig is!) kwamen we bijna gelijk F en Sanex tegen, die ons hysterisch gillend tegemoet kwamen rennen. Samen met hen, en de 10jarige meiden die het guesthouse runden hebben we een heerlijke tijd gehad. Helpend in de keuken en relaxend in de Mekong. Verder besloten we niks anders te doen dan fruitshakes drinken, ook al hadden we 1000 plannen voor onze dagen op Don Det. Heerlijk om alles even te laten varen en je volledig over te geven aan het ontspannen.
Het deed me realiseren dat ik het reizen en constant on-the-move zijn een beetje zat word. Ik kijk er naar uit om in Cambodja in Takeo te zijn, bij het Hopeful Children Center, waar ik heel februari blijf. Ik zal eindelijk een beetje de kans krijgen al mijn ervaringen en indrukken van de afgelopen maanden te verwerken.

Ik schrijf snel weer, want er zal weer veel schrijfmateriaal zijn; Angkor Wat, mijn verjaardag, het 2 jarig jubileum van Chris en mij...

Tot gauw!

An

Kusjes, glimlachjes en 'The Loop'

Voor mij is Laos het land van de glimlach. Niet Thailand, zoals meestal beweerd wordt. De glimlachjes die ik hier overal krijg toegeworpen zijn oprecht. Ik voel me jarig, alsof ik de hele dag kadootjes krijg.
Naast vriendelijk is Laos ook nog eens mooi. Als er een 'Authentiek Azie' bestaat, moet het Laos zijn. Waar je in Indonesie af en toe een 'traditional village' had, woont hier Iedereen in zulk soort dorpjes. En als je ook maar enigszins je best doet om contact te krijgen met de bevolking zal je overal worden uitgenodigd voor een Beer Lao of zelfs een heel diner.

Ik kwam Laos binnen over de Mekong in Tha Khaek. Daar kreeg ik een visa on arrival voor 30 dagen en ik kan jullie nu al vertellen dat dat te weinig is voor Laos. Het verdiend minstens twee keer zo veel.
Het was mijn plan om in Tha Khaek een motorbike te huren en 'The Loop' te gaan rijden. Een uitdagende route van 500 km door het Laotiaanse karstgebergte en valleien, met onderweg talloze grotten, meren en uitzichtpunten. Je kunt je natuurlijk voorstellen dat het mij wel leuk leek om daar met 80 km per uur doorheen te razen.
In Tha Khaek ontmoette ik een Iers koppel, dat al 18 maanden nog geen dag nuchter is geweest. Ongelofelijk, ik weet niet of ik het leuk of stom vond. Ze waren in ieder geval erg gezellig. Mijn mening zal ik er verder niet op loslaten. Ik zag er in ieder geval geen heil in om met hen 500 km te rijden.
Maar gelukkig ontmoette ik ook de Nederlandse Hannah, uit Amsterdam. Zij was ook in Tha Khaek om de Loop te gaan rijden. Perfect.De volgende dag heb ik een motorbike gehuurd en zijn we dus samen vertrokken. Mijn bike was dit keer niet automatisch, dus het was even wennen, maar na 5 minuten had ik het door en kon het avontuur beginnen!

We hebben 4 dagen over The Loop gedaan. 4 dagen waarin het landschap constant veranderde. We reden door bergen, door landbouwgrond, langs stuwmeren en ondergelopen bossen, door afgelegen dorpjes en door bossen. Het was fantastisch. De wegen vielen me ook erg mee. Ik had een slecht wegdek verwacht, maar 75% van de route was de weg perfect. Er was ook erg weinig tot geen verkeer, dus het was geen probleem de snelheid een beetje op te voeren. Ik weet niet of het mogelijk is om je dit voor te stellen vanuit het koude nederland, maar het was geweldig.
De 25% van de weg die niet goed was, was trouwens echt hels. We hebben door het losse zand gereden, over wegen die bestonden uit rotsen en over hard geworden modder, met diepe gaten en hoge bobbels in de weg. Godzijgedankt dat mijn motor het heeft overleefd... Het was nogal een krakkemikkig ding. Wonder boven wonder heb ik niet eens een lekke band gehad. Ik moet zeggen dat het af en toe ook wel erg stoer voelde hoor, om off-road te rijden op mijn bike.

Onderweg sliepen we in guesthouses langs de weg, waar we iedere dag ook heerlijk Laotiaans hebben gegeten. Ik ben helemaal verslaafd aan 'Laap' met sticky rice. Een hele pittige lokale vleessalade.
De guesthouses waren fantastisch! Voor 3 euro p.p. hadden we een kamer met tv, koelkast, 2 grote bedden, badkamer ter grootte van mijn huiskamer in Nederland....
Dat was in Lak Sao, een stadje tegen de grens met Vietnam aan. Er was kermis, dus eerst hebben we in de botsautotjes gezeten met een hoop laotianen en popcorn gegeten. Daarna hebben we een stapel chocoladekoekjes en chips aangeschaft en hebben we ons opgesloten in onze kamer, voor de tv. Die avond hebben we 3 films gezien! Heerlijk!

We hebben ook een dag een grot bezocht. Tham Kong Lo, een grot van 7 km lang, waar je met een bootje doorheen kunt varen. Het was erg indrukwekkend, en spannend in onze gemotoriseerde kano. Eerlijk gezegd liepen de rillingen me over de rug. Ik hou niet zo van grotten denk ik... Plekken zonder licht... zonder leven... althans, niet zichtbaar. Bah.
Maar het was wel erg gaaf hoor! We hebben na onze grottocht (die 2 uur duurde) gezwommen in de rivier bij de ingang van de grot. Dat was heerlijk. Een vuurtje gebouwd en op de rotsen gezeten. We hadden onwijs veel lol.
Niet zoveel als de mannen die ons zaten te bekijken echter... In Laos zijn ze erg weinig bloot gewend, en zij zullen onze bikini-outfit wel beschouwd hebben als naakt... Toen we onze sarong omsloegen om ons te bedekken werden we door alle mannen toegeroepen. Het was bizar. De onverstaanbare woorden en gebaren vlogen ons om de oren. Zodra we aangekleed waren vertrokken ze..... We hadden ze om geld moeten vragen bedenk ik me net. We waren een attractie!

We hebben verder naar veel kinderen gezwaaid, veel glimlachjes teruggegeven (tot ik er kramp van kreeg) en genoten. Ik heb op mijn brommer behoorlijk wat traantjes gelaten, zo indrukwekkend was het landschap, ik ben toch zo'n huilmeisje... :-)

We hebben ook een picknick-dag gehad. Twee grote stokbroden gekocht (Laos was ooit frans) en komkommer, tomaat, zout, peper en een blikje pate meegenomen en een mooi plekje aan het water uitgezocht. Er was niemand, behalve wij... Het uitzicht was weer eens fenomenaal. Met een kampvuurtje hebben we zitten snoepen van ons heerlijke eten en af en toe een duik genomen in het frisse water. Na een uur of twee waren ineens het Ierse en het Tsjechische stel er ook en werd het een soort feestje, want natuurlijk hadden zij bier bij zich.

Eenmaal weer in Tha Khaek, geslaagd voor the Loop was het tijd voor een feestje. En zo geschiedde. Ik belandde op een familiefeest om de hoek van het guesthouse, waar wij de enige 'falang' waren. Ze waren erg onder de indruk van mijn haar en ik heb een hoop vrienden gemaakt. We hebben met het hele dorp gedanst en werden overal aan tafel uitgenodigd om een biertje met ze te drinken. Aan het eind van de avond hadden we een warm afscheid, waarbij ik van alle kinderen kusjes kreeg. Geweldig.

Op dit moment sta ik op het punt te vertrekken naar Pakse, zuidelijk van Tha Khaek. Daar wil ik gaan wandelen op het Bolaven Plateau. Ach, we zullen wel zien wat daar gebeurd. Laos is fantastisch.

Tot snel allemaal!

An

De toiletpot die heimwee heet.

Op Koh Tao heb ik geloof ik het paradijs gevonden. Ik denk het echt.
Een klein parelwit strandje, met helderblauw water, strooien bungalowtjes die tegen een berg aan gebouwd zijn en uitkijken over dat prachtige water, waar af en toe een longtailboat in voorbij vaart. Tropische planten en bloemen,die de bungalows omringen en doen opgaan in een magische mengelmoes van kleuren.
Het was een lange wandeling berg-op om hier te komen. Voor voertuigen is het onbereikbaar, iets wat in dit geval een voordeel is, aangezien het de komst van het massatoerisme tegenhoudt. Als je van plan ben om naar dit eiland te gaan wil ik je best voorzien van het adres van dit plekje, maar als jullie het niet erg vinden gooi ik de naam van Het Paradijs niet op internet. Het liefst hou ik het helemaal voor mezelf.

Ondanks de schoonheid van deze plek heb ik er niet het geluksgevoel gevonden waar ik naar op zoek was. Eerst dacht ik dat dat kwam omdat ik mezelf niet toe kon staan 'Niets' te doen. Toen ik er in was geslaagd niets te doen werd ik weliswaar rustiger, maar niet gelukkiger. Het tegenovergestelde zelfs. Ik werd verdrietig. Het was de heimwee die me te pakken kreeg. Een koud gevoel in mijn hart, waar ik normaal vanaf geholpen wordt door Chris, mijn kacheltje.

Nu niet denken dat ik het hier niet goed heb gehad, natuurlijk heb ik genoten van de pracht van het eiland, van het lekkere eten, van leuke gesprekken met de anderegasten van het guesthouseen van mijn pittoreske bungalow. Maar 's avonds in bed, alleen, voelde ik me eenzaam. Ook al had ik een huismuis die me er constant aan herrinnerde dat ik niet helemaal alleen was.
Och dat arme beest. Ergens halverwege de nacht had het zichzelf in de toiletpot laten vallen en in de ochtend werd ik wakker van zijn luid gekrijs. Nadat ik hem uit de pot gevist had (de pot die ik alleen mag doortrekken bij een grote boodschap -vanwege het watertekort op Koh Tao- wat betekend dat het arme beest de hele nacht in 'geel' water heeft gezwommen) en hij zich snel uit de voeten had gemaakt bedacht ik dat ik dat als ik aan mijn heimwee toe zou geven, ik net als die muis zou zijn.
Ik sta op derand van de toiletbril enmag mezelf niet in die vieze pot van heimwee en zelfmedelijden laten vallen, zo diep dat ik er uit gered moet worden door mijn moeder of Chris aan de telefoon. Als ik even door deze zure appel heen bijt, mezelf bij elkaar raap en naar een nieuwe bestemming ga hoef ik niet besmeurd met pis naar huis terug te keren.

Zo gezegd, zo gedaan. En daaruit voortkomend kwam het besef dat het bestaan van geluk mogelijk wordt gemaakt door muizen, die af en toein een smerige toiletpot vallen, zodat ze daarna inzien hoe mooi het leven is buiten die pot.
Voor die nacht met mijn huismuis begon ik te geloven dat alles thuis beter zou zijn, leuker. En en zekere zin zal dat ook zo zijn als ik weer thuis ben. Natuurlijk, want Chris wacht daar op me. Maar ik verloor uit het oog dat ik leef in het Nu. En zo veranderde mijn Nu in een stinkendetoiletpot, waaruit ik niets liever wilde dan ontsnappen. Ik begon al te krijsen.

Nu wrijf ik de pisdamp uit mijn ogen en zie ik weer waar ik ben. Het is hier prachtig.
De heimwee neem ik even voor lief, en het gemis van Chris koester ik, het is het bewijs van onze liefde voor elkaar. Daarom geniet ik dubbel zo hard van zijn smsjes, foto's, mailtjes en telefoontjes, want het Nu is goed!

Mijn volgende stop is Laos, waar ik alleen nog maar positieve verhalen over heb gehoord. We zullen zien...

Pff, wie had gedacht dat dit paradijs zich zou ontpoppen tot een vieze toiletpot? :-) Maar uiteindelijk ben ik er dankbaar voor. Want het heeft mijn ogen opnieuw geopend voor de schoonheid van iedere dag. Ik heb mijn heimwee crisis overwonnen.

Anne

Oh my Buddha!

Bedankt allemaal, voor alle lieve berichtjes! Op dit moment zit ik in Bangkok, waar ik na twee heerlijke weken 'vakantie' mijn vriendinnetje Mandy heb uitgezwaaid.
Ik ben moe, heb enigszins last van een kater en heb inmiddels zoveel tempels gezien dat ik niets liever wil dan Niets doen. Aan het strand. Vandaar dat ik al mijn plannen weer eens heb omgegooi en besloten dat ik vanavond met een nachtbus naar Koh Tao ga om te leren duiken en te relaxen.
Ik zal jullie eerst vertellen hoe de afgelopen weken, sinds mijn vertrek uit Indonesie er uit hebben gezien.

Twee weken geleden is het al, sinds ik afscheid heb genomen van Janneke op Bali. Dat was moeilijk, Janneke en ik hadden het echt fijn samen. In Ubud waar we onze laatste dagen doorbrachten hadden we een waar paradijsje ontdekt. Een hotelletje met een zwembad, ver van de uitlaatgassen van het razende verkeer, maar toch op loopafstand van het culturele en kunstzinnige centrum van het stadje.We hebben er een bijzondere tempel bezocht, ver buiten de toeristenradar. Honderden mensen waren er bezig met de voorbereidingen voor een belangrijke ceremonie. Ook hebben we veel apen gezien en genoten van goed eten.
Ik voelde me er thuis, en dat had best wat langer mogen duren.
Maaar, er stonden allemaal leuke dingen in mijn agenda. Ik moest op 19 december naar Bangkok om Mandy van het vlieveld te halen! Wat heb ik daar naar uitgekeken zeg! Op het vliegveld stond ik letterlijk op en neer te springen van ongeduld. Maar toen ze er eenmaal was kon ik relaxen. De volgende dag zijn we gelijk naar Koh Chang gegaan, waar we 5 dagen lol hebben gehad. Scooterend over zandweggetjes hebben we het eiland verkend. We hebben gezwommen bij een waterval, gezwommen met olifanten (zie foto's) en gesnorkeld met honderden vissen... Dat terwijl Mandy bang voor vissen is! Man, nogmaals, ik ben trots op je :-).
Al met al hebben we het er geweldig gehad.

In Bangkok hebben we veel tempels bezocht, de een nog mooier dan de ander. Alleen ben ik al snel tempel-moe. Nu heb ik het ook al weer compleet gezien met de thaise tempels. Geef mij maar een strand waar ik kan afkoelen, het is hier zo heet!!

Wat wel een heel verfrissende ervaring was, was het fietsen door Ayutthaya! Mandy en ik besloten op eigen gelegenheid naar Ayutthaya te gaan voor een dagje tempelkijken. Met tourbureautjes in Bangkok was het goedkoopste busticket ernaartoe en terug 14 euro (!). Met de trein en de fiets waren we 2 euro kwijt.... Haha, voelt goed ;-).
Het was erg gaaf in Ayutthaya. Vooral omdat we even de tijd namen om tot rust te komen tussen de ruines. We hebben samen yoga gedaan, stilgezeten, gedanst en gesprongen. Heerlijk tot onszelf komen. Ik word er nog vrolijk van als ik er aan terugdenk! Het fietsen was wel spannend. Daar sta je dan, met je fiets voor het stoplicht, tussen twee grote bussen in. We hebben werkelijk over de snelweg gefietst... ! En het kon niet anders, er zijn in Thailand geen fietspaden. Lachen was het, van de zenuwen. Lekker fris in de wind (hoewel we die dag wel veel gezweet hebben, maar dan meer van angst).
De treinrit er naartoe was ook een ervaring. Met veel te veel mensen in zo'n wagon gepropt, het Thaise landschap dat ons voorbij raasde...

De avonden in Bangkok hebben we gevuld met rondstruinen, niks-moeten, lekker eten op straat en mensen-kijken. Ik heb me ook een keer geweldig laten gaan op trommelmuziek van een bende hippies... Dat voelde goed, ik mis het dansen namelijk verschrikkelijk.

Oud en nieuw stelde hier weinig voor. Veel dronken mensen (inclusief Mandy en ikzelf) en weinig vuurwerk.

Mijn volgende berichtje komt vanaf Koh Tao of Koh Phangan!
Liefs

Life on the road

Lombok - Perama Island - Satonda Island - Sumbawa - Komodo Island - Red beach - Flores - Rinca - Gili Laba - Woyo - Lombok - Bali

In een notendop is dit waar mijn reis door Indonesie me uiteindelijk allemaal heeft gebracht. Wat een ongelofelijk mooi en divers land! Vooral de natuur springt eruit... Wauw!
Tijdens de boottocht van Lombok naar Flores zijn we op de allermooiste plekjes gestopt om te sightseeen en te snorkelen. Ik viel stil van de schoonheid van het gekleurde koraal, terwijl ik eigenlijk heel hard door mijn snorkel wilde gillen hoe mooi het was... Ik kon er geen woorden voor vinden, behalve een mislukt 'Wauoeiiiii'.
Datzelfde geluid maakte ik ook toen er ineens drie dolfijnen langs onze boot opsprongen, en toen ik voor het eerst de 3 meter lange Komodo dragon zag. Aan de ene kant vind ik het jammer dat ik mijn gevoelens bij al deze ervaringen niet beter kan uitdrukken, maar aan de andere kant zou het zonde zijn om ze een benaming als 'fantastisch' te geven.... Het was zoveel meer.

'Janneke en ik hadden momenten dat de perfectie van Alles de hele ervaring bijna surrealistisch maakte. In een hangmat, in de zon. De geur van een vuurtje en gitaarspelen en getrommel op de achtergrond. De geluiden van de golven en een zacht briesje op de huid... Wauw. De avond op Perama Island eindigde met een heerlijk Indonesisch diner en muziek en Lombok-dance onder de sterren op het verlaten eiland.
Nu, in het donker van de donkerste nacht die ik ooit heb meegemaakt word ik overspoeld door emoties. Ik voel zowel geluk als verdriet, dankbaarheid, eenzaamheid, heimwee, zegeningen en zelfverzekerdheid. Daarnaast zie ik de maan, sterren en het water waar de boot zich doorheen snijdt. Ik voel het water opspatten in mijn gezicht en proef het zout, waarna de wind het weer droogt. Ik hoor de boot, de wind, het water en de Indonesische B film die de crew aan het kijken is.... en ik besef dat de wereld zo groot is.... en dat ik, zelfs met al mijn reizen nog maar zo weinig van alles heb gezien! De tranen schieten me in de ogen en woorden schieten weer eens tekort om het gevoel van bewondering en dankbaarheid te omschrijven dat deze ervaring bij me oproept. Ik als mens ben zo'n klein, nietig en onbelangrijk ding... Maar ik maak deel uit van zo'n machtig en mooi geheel!! Wauw... Ik voel me... 'Wauoeiiii'

Eenmaal aangemeerd op Flores had ik 6 dagen om bij Kelimutu te komen, mijn drijfveer achter de hele boottrip naar Flores. Dit bleek echter alleen mogelijk te zijn met een auto. Gelukkig zat de Perama-boot vol reislustige avonturiers (14 mensen om precies te zijn). 4 ervan zagen het helemaal zitten om met mij de kosten voor een auto te delen. Samen met Janneke, Jonathan en Gabriel zijn we er in 4 dagen in geslaagd om de kratermeren van Kelimutu NP en nog veel meer toffe bezienswaardigheden op Flores te bezoeken. Flores heeft me elke dag weten te verrassen, in zowel positieve als negatieve zin.

'Om 9.00u zijn we vandaag met onze snotverkouden driver (hij heet Renau, Renell, o.i.d.) vertrokken richting Bajawa. We zijn een aantal keer gestopt. Soms voor het magische landschap, soms simpel ter vermaak van Renau. Ik verdenk hem er namelijk van geweten te hebben wat er zou gebeuren toen hij ons op een uitzichtpuntje langs de weg afzette. Een groep kinderen kwam op ons af gerend. Hartstikke leuk natuurlijk, jullie weten allemaal dat ik van kinderen hou. Maar na 2 minuten werden deze kinderen wel erg hardhandig. Het begon met handjes geven, maar al gauw trokken ze aan mijn haren en voelde ik ze hard in mijn arm knijpen. Echt Echt heel hard. Ze hadden ons omsingeld en begonnen ons nu te krabben. Ondertussen zat onze driver veilig in de auto te lachen. Zelfs toen ik hem de bloedende krassen op mijn rechterarm liet zien kon hij die grijns niet van zijn gezicht vegen. Het enige dat hij te zeggen had was 'they kannibals'. Ha ha. Ik ben serieus twee dagen overstuur geweest van deze kinderen die ons opzettelijk pijn deden'

Wat ook schokkend was, maar lang niet zo als de 'horrorkinderen' was de botsing die we met een motor hadden. Maar dat is blijkbaar een heel acceptabel deel van de dagelijkse gang van zaken op Flores, wat niet vreemd is, aangezien iedereen maar wat aanrommelt op de weinige smalle bergweggetjes in het binnenland.
De mooiste ervaringen waren Kelimutu, wat echt ongelofelijk mooi was (zie de foto's!). Een verborgen hotspring in Moni, gelegen tussen honderden rijstveldjes, ver uit het zicht van de (weinige) toeristen op het eiland. Ook erg leuk was het spontane theekransje dat we hadden bij een gezin op Flores toen we verdwaald waren onderweg naar een 'traditional village'.

De reis terug naar Bali was even gaaf als de heenreis, 13 andere backpackers en slapen op het dek.... Superleuk. Op dit moment zit ik in Ubud op Bali. Een leuk artistiek dorpje waar veel kunst wordt verkocht en tentoonstellingen zijn. Om mezelf te verwennen zit ik in het leukste hotelletje dat ik ooit heb gezien. Zaterdag vlieg ik naar Bangkok om daar Mandy te ontmoeten. Ik kan bijna niet meer wachten!

Bedankt allemaal voor de leuke reacties en mailtjes! Het is echt onwijs leuk om iets van jullie te horen, ik kijk er elke keer weer naar uit om even te internetten! Thanx!

Liefs en tot snel! Mandy, jij helemaal!
An

Het grote roze monster

In Padang bai ben ik uiteindelijk 3 nachten gebleven, voordat ik me fit genoeg voelde om door te reizen. Eenmaal uit het feestgedruis van Kuta, ontdekte ik dat er wel degelijk backpackers op bali zijn. Van die drie dagen heb ik er geen een alleen doorgebracht. Ik heb Moon ontmoet, een Koreaanse, met wie ik uitbundig heb staan dansen op muziek van Shakira, in de Kinky Reggae Bar. Ik heb Yung ontmoet, een Belgische die ook wel door het leven gaat als Tamara. Tony uit Zwitserland, die prachtige verhalen kon opdreunen over zijn tijd in Zanzibar. Janneke uit Tilburg, die net als ik de Komodo - Flores boottocht gaat doen. En zo waren er nog een aantal mensen die me kennis hebben laten maken met het (gezellige) leven als backpacker.
Padang bai heeft mooie strandjes, weinig toeristen, mooi weer, leuke guesthouses en SUPERlekker eten! Ik heb Barracuda gegeten, verse fruitsap gedronken en heel veel gelachen met al bovengenoemde mensen, en met de locals niet te vergeten. Vooral Kleiner, die in de Kinky Reggae bar werkt was erg grappig, met zijn dreads en kraaltjeshaar en hakke-tak-Nederlands.

Eergisteren ben ik met de Ferry naar Lombok gegaan. Wat me direct 100 keer beter beviel dan Bali. Net zo mooi, zonder de oplichters en zonder massa's dronken australiers. Het enige wat op Lombok minder leuk is zijn de gigantische monster muggen.

Maar daar wou ik het nou allemaal eens niet over hebben... Ik wil jullie vertellen over al de dingen die wel leuk zijn, want natuurlijk heb ik het moeilijk -zonder Chris, heimwee naar mijn mama- , maar ik maak toch echt superleuke dingen mee!
In Sengigi heb in ingechecked in 'Sonya's'. Een leuk guesthouse, zonder fratsen (hoewel ze wel iedere keer proberen om me mijn wisselgeld niet terug te geven, maar om dat soort dingen leer je hier lachen) Na een interressante avond met en 50 jaar oude backpacker uit Finland was ik overgehaald om een motorbike te huren. Dat heb ik gisteren dus gedaan. Een snelle, roze scooter kreeg ik. En snel was 'ie!! Wauw, wat heb ik me vrij gevoeld. In volle snelheid langs de kust, tussen rijstvelden door razend, kregen de leuke reiskriebels me weer te pakken. Dit was genieten! Ik heb het prachtige landschap van Lombok mogen zien, en de vriendelijkheid van de bevolking mogen ervaren toen ik terecht kwam in een regenstorm. Ik zocht onderdak bij twee sate-verkopende vrouwtjes. Normaal heb ik het niet zo op verkopers hier ;-), maar dit was anders. Ik heb naast ze op de stoep gezeten en hun heerlijke sate geproeft, veel korting gekregen inplaats van teveel betaald en met iedereen glimlach-gesprekken gehad. Omdat hun Engels niet veel soeps is en mijn Indonesisch zich beperkt tot 'dank je wel' lachten we maar gewoon naar (of misschien wel om) elkaar.

'S avonds was Janneke hier! En met haar en Tony heb ik ubercheap gegeten in een Warung langs de weg. Omdat Janneke het ook wel een uitdaging vond om met de scooter op pad te gaan zijn we vandaag samen wezen brommeren. Ik weer op mijn grote roze monster (dat zich had bewezen als een echte wegpiraat, met snelheden van gemakkelijk 80 km/p.u.) en Janneke op een leuke blauwe scoot. Dit keer op zoek naar 'Monkey Forest'.
Opnieuw beland in de regen. Doorgebromd tot we de apen hebben gevonden (ze waren ineens overal!!!!!) en uiteindelijk weer doodmoe neergeploft in Sengigi. Missie geslaagd, dag volbracht.
Morgen naar Flores!

Waarschijnlijk laat ik een tijdje niks van me horen. Flores is niet toeristisch en ik verwacht geen internet in de kleine dorpjes of op de vulkanen die we gaan bezoeken. Dus hierbij een warme groet aan jullie allemaal, waarschijnlijk tot over twee weken ongeveer!!

Liefs

Anne de ongenadige

Wat is dat wennen zeg, op Bali! Je wordt opgelicht waar je bij staat, als je ff niet oplet. Ik gedraag me als een kenau, maar dat is de enige manier blijkbaar.
Bij aankomst op Denpasar ging de security er met mijn tas vandoor. Ik dacht eerst nog dat ze hem wilden openmaken voor een check, maar daarvoor liep hij eigenlijk net iets te hard. Ik er dus achteraan. Al snel vind ik mijn tas terug in een hoekje van het vliegveld, maar ik mag er voor betalen om hem terug te krijgen. Na flink onderhandelt te hebben krijg ik hem terug voor 0,40 euro. Gelukkig is dat voor mij niet veel, maar voel me toch genaaid.

Vervolgens op zoek naar de Bemo (bus) naar Kuta, om daar even uit te rusten van alles. Ik weet dat buiten het vliegveld de bus stopt, maar volgens iedereen gaan er alleen taxi's. Gelukkig ben ik een eigenwijze donder en loop ik gewoon richting uitgang van het vliegveld, roepend dat ik alleen een taxi neem voor 30.000 rupiah (dat is een flink stuk lager dan ze er normaal voor vragen). Bijna bij de uitgang aangekomen komt er een taxichauffeur achter me aan 'OK OK OK' roepend.
Een goeie deal, al zeg ik het zelf (2,5 euro), het bespaard me veel wachttijd en een hete busrit naar Kuta. Voor de zekerheid vraag ik de taxichauffeur het bedrag op te schrijven dat we hebben afgesproken en vertel ik hem dat ik niet meer betaal als hij verkeerd rijdt. Volgens mij was de boodschap duidelijk. Door al mijn eisen was hij klaarblijkelijk chagerijnig, er vielen geen trucjes meer uit te halen. Eenmaal in het centrum van het vreselijke Kuta wil ik 50.000 rupiah wisselen om meneer taxichauffeur te betalen, maar ik krijg 5000 in kleine briefjes terug... Alsof ik daar in trap! Duidelijk geergerd vraag ik om de rest van mijn geld, 'Oh sorry sorry miss, i not see.' .... Yeah right.

Gelukkig vind ik snel een goedkoop guesthouse, ik betaal 3 euro per nacht voor mijn kamer. Helaas heb ik alleen geen minuut slaap kunnen vatten. Kuta is namelijk overdag een stad waar je sterft aan de uitlaatgassen van scooters, als je al niet eerst wordt doodgereden door ze. De meesten worden bereden door dronken, luidruchtige Australiers. Blijkbaar komt al het australische uitschot naar dit oord om dronken te worden en zo veel mogelijk seks te hebben en herrie te maken. Dat is gelijk duidelijk, en wordt steeds duidelijker naarmate de nacht invalt... en de ochtend aanbreekt, als ze nog steeds lam van de alcohol door de straten lummelen (of scooteren). In een woord vreselijk. Morgen ben ik er vandoor.

Dus, daar ben ik dan. In Padang bai. 3,5 uur rijden vanaf Kuta. De busrit was leuk, het eerste deel heb ik non-stop zitten kletsen met Micheal een Tsjech, die na me een aantal handige Indonesische uitspraken te leren helaas in Ubud uitstapt. Daarna zat ik alleen in de bus, met twee indonesische kinderen. Ook superleuk, want al na 2 glimlachjes van mijn kant voelen ze zich zeker genoeg om aan mijn haar te frunniken en op schoot te duiken. Ook met hen heb ik druk gebabbeld en ik heb leuke foto's van ze gemaakt. Fantastisch vonden ze dat. De buschauffeur was hun vader, begreep ik. Omdat hij graag een foto wilde van mij met zijn kinderen heeft hij de bus even stilgezet om een foto te maken met zijn mobiel. Allemaal superlache dus.
Ik heb ingechecked in Topi Inn. Waar ik slaap op het dakterras, bij gebrek aan kamers. Kost me niet meer dan 2 euro en ik heb een fantastisch uitzicht op de met palmbomen omringde baai. Heerlijk! Veel beter dan Kuta, bijna geen australiers te bekennen.

Ik ga genieten!

Kuala Lumpur... Ik ben er!

Lieverds!!!!
Ik ben er echt. Nog steeds kan ik er zelf amper bij met mijn gedachten. Ik ben in Azie. Eindelijk. Heel veel gespaard, lang gepraat over de grote reis, maar nu ben ik er. Kuala Lumpur is groot en het stinkt. Maar afgezien van dat nare feitje is het een hele moderne vriendelijke stad. Je kunt je hier makkelijk voortbewegen, iedereen spreekt engels... Helemaal geen cultuurshock voor mij. Zeker niet in vergelijking met China of Afrika. Misschien vraag je je nu af of Kuala Lumpur dan wel het bezoeken waard is, nouja, ik moet eerlijk zeggen dat het er heel erg aan ligt waar je voor komt. Er is weinig cultuur, behalve misschien in Chinatown. Verder zijn de Petronas towers erg gaaf, maar daar houd het wel bij op. Waar je wel dagen mee zoet kunt zijn, zijn de winkels... Tjongejonge, wat een winkelstad! Designershops, heeeele grote moderne winkelcentra, veel eetgelegenheden. Maargoed, ik ben maar een backpacker en voor ik al mijn zuurverdiende centjes weer uitgeef moet ik hier eigenlijk weg.
Vandaar dat ik zaterdag naar Bali vlieg. Daar ga ik een weekje uitrusten voor ik twee weken uittrek om ook Lombok en Flores te bezoeken. Wat daar te doen is zeg ik nog niet, dat wordt een knallende verrassing voor mijn volgende blog.

De reis hiernaartoe was lang, zonder vermaak (tja, dat heb je als je lowbudget vliegt) maar wel met leuke mensen om me heen. En sindsdien is dat niet meer veranderd. Met veel backpackers is er een klik, simpelweg omdat we allemaal geloven in dezelfde idealen... Vrijheid, geluk en een simpel leven. In een woord Heerlijk.

Deze avond ontdek ik samen met de Nederlandse Pieter Chinatown, waar we door al ons ge-ouwehoer alle bezienswaardigheden voorbij zijn gelopen. Maar alle gelegenheden doen zich precies op het juiste moment voor. Zodra ik honger krijg vind ik goddelijk eten, zodra ik me alleen voel vind ik een gezellig reisgenootje, zodra ik pijn aan mijn voeten krijg vinden we het leukste cafe van Kuala Lumpur, helemaal voor ons alleen. En dit is misschien nog wel het hoogtepunt van de avond. Vanaf de buitenkant ziet het eruit als alle andere aziatische cafe's, vies, klein, lelijk, maar de naam lokt ons naar binnen: 'Beatles cafe'. Is dat even relaxed! Het is echt DE aanrader voor iedere muziekliefhebbende Chinatown bezoeker. Relaxed, mooi ingericht, goede muziek (Alleen ALLES van de Beatles!!)... Bijkomen dus. Het is ook heerlijk om gewoon even in het Nederlands te kunnen ouwehoeren. Ik merk dat het even duurt voor ik me weer in het Engels kan uitdrukken. Het telkens zoeken naar woorden is vermoeiend.

Goed, al met al begin ik het steeds meer naar mijn zin te krijgen. Het afscheid met Chris heeft nogal op mijn reislust ingehakt. Lieverd, weet dat ik van je hou, voor altijd :-)
Het enige minpuntje is nu de airco die op -5 staat. Dus ik hou het weer voor gezien voor mijn vingers er af vriezen.

Auf Wiedersehen!! (ik ben er nog niet achter wat dat in het Maleis is... en ik zal het waarschijnlijk nooit weten, want overmorgen zeg ik 'Hallo' tegen Indonesie)