Op Koh Tao heb ik geloof ik het paradijs gevonden. Ik denk het echt.
Een klein parelwit strandje, met helderblauw water, strooien bungalowtjes die tegen een berg aan gebouwd zijn en uitkijken over dat prachtige water, waar af en toe een longtailboat in voorbij vaart. Tropische planten en bloemen,die de bungalows omringen en doen opgaan in een magische mengelmoes van kleuren.
Het was een lange wandeling berg-op om hier te komen. Voor voertuigen is het onbereikbaar, iets wat in dit geval een voordeel is, aangezien het de komst van het massatoerisme tegenhoudt. Als je van plan ben om naar dit eiland te gaan wil ik je best voorzien van het adres van dit plekje, maar als jullie het niet erg vinden gooi ik de naam van Het Paradijs niet op internet. Het liefst hou ik het helemaal voor mezelf.

Ondanks de schoonheid van deze plek heb ik er niet het geluksgevoel gevonden waar ik naar op zoek was. Eerst dacht ik dat dat kwam omdat ik mezelf niet toe kon staan 'Niets' te doen. Toen ik er in was geslaagd niets te doen werd ik weliswaar rustiger, maar niet gelukkiger. Het tegenovergestelde zelfs. Ik werd verdrietig. Het was de heimwee die me te pakken kreeg. Een koud gevoel in mijn hart, waar ik normaal vanaf geholpen wordt door Chris, mijn kacheltje.

Nu niet denken dat ik het hier niet goed heb gehad, natuurlijk heb ik genoten van de pracht van het eiland, van het lekkere eten, van leuke gesprekken met de anderegasten van het guesthouseen van mijn pittoreske bungalow. Maar 's avonds in bed, alleen, voelde ik me eenzaam. Ook al had ik een huismuis die me er constant aan herrinnerde dat ik niet helemaal alleen was.
Och dat arme beest. Ergens halverwege de nacht had het zichzelf in de toiletpot laten vallen en in de ochtend werd ik wakker van zijn luid gekrijs. Nadat ik hem uit de pot gevist had (de pot die ik alleen mag doortrekken bij een grote boodschap -vanwege het watertekort op Koh Tao- wat betekend dat het arme beest de hele nacht in 'geel' water heeft gezwommen) en hij zich snel uit de voeten had gemaakt bedacht ik dat ik dat als ik aan mijn heimwee toe zou geven, ik net als die muis zou zijn.
Ik sta op derand van de toiletbril enmag mezelf niet in die vieze pot van heimwee en zelfmedelijden laten vallen, zo diep dat ik er uit gered moet worden door mijn moeder of Chris aan de telefoon. Als ik even door deze zure appel heen bijt, mezelf bij elkaar raap en naar een nieuwe bestemming ga hoef ik niet besmeurd met pis naar huis terug te keren.

Zo gezegd, zo gedaan. En daaruit voortkomend kwam het besef dat het bestaan van geluk mogelijk wordt gemaakt door muizen, die af en toein een smerige toiletpot vallen, zodat ze daarna inzien hoe mooi het leven is buiten die pot.
Voor die nacht met mijn huismuis begon ik te geloven dat alles thuis beter zou zijn, leuker. En en zekere zin zal dat ook zo zijn als ik weer thuis ben. Natuurlijk, want Chris wacht daar op me. Maar ik verloor uit het oog dat ik leef in het Nu. En zo veranderde mijn Nu in een stinkendetoiletpot, waaruit ik niets liever wilde dan ontsnappen. Ik begon al te krijsen.

Nu wrijf ik de pisdamp uit mijn ogen en zie ik weer waar ik ben. Het is hier prachtig.
De heimwee neem ik even voor lief, en het gemis van Chris koester ik, het is het bewijs van onze liefde voor elkaar. Daarom geniet ik dubbel zo hard van zijn smsjes, foto's, mailtjes en telefoontjes, want het Nu is goed!

Mijn volgende stop is Laos, waar ik alleen nog maar positieve verhalen over heb gehoord. We zullen zien...

Pff, wie had gedacht dat dit paradijs zich zou ontpoppen tot een vieze toiletpot? :-) Maar uiteindelijk ben ik er dankbaar voor. Want het heeft mijn ogen opnieuw geopend voor de schoonheid van iedere dag. Ik heb mijn heimwee crisis overwonnen.

Anne