Voor mijn gevoel begon mijn terugreis op de dag dat ik te voet vanuit Nyaungshwe naar Kalaw vertrok. Bij iedere stap voelde ik me dichter bij huis, bij Chris, bij iedereen die mijn verhalen leest.
Het landschap was prachtig, maar de route was pittig. Vooral omdat we de hele dag in de brandende zon liepen. In de eerste instantie werden Veronique, Amelie en ik melig van de vermoeidheid. Alles was grappig en zodra we stopten met lopen vervielen we in de slappe lach.

Toen we 's avonds neerstreken in een klooster waar we zouden eten en overnachten kwamen we tot bedtijd niet meer bij van het lachen. Lol met de monniken, lol met onze gids, lol om het eten, lol om onze bedden (de vloer). Zelfs toen we in bed lagen, lagen we nog te giechelen.

(leerling monnikje in het klooster)

De volgende ochtend verging het lachen ons echter snel... Zowel Amelie als ik waren ziek. Mijn lichaam voelde alsof het in de fik stond, mijn maag brandde, mijn hersens vlamden.
Kotsmisselijk ben ik toch de klooster trappen afgeklommen en gaan lopen naar onze volgende bestemming: Een stam 25 km ten Noorden van het Klooster. Onze gids -Wintay- voorspelde dat de tocht zo'n 8 á 9 uur zou gaan duren. Gelukkig zei hij dit pas nadat we waren vertrokken.

3 uur heb ik mezelf voortgesleept, tot ik zowat neerviel en in tranen bekende dat ik écht niet meer verder kon lopen. Om mijn punt nog wat kracht bij te zetten besloot mijn lichaam op dat moment ook al mijn eten van die ochtend en de vorige avond eruit te gooien. Het luchtte wel wat op.

Wintay zorgde ervoor dat we konden uitrusten bij een gezin in een stam vlakbij. Daar kreeg ik thee, kruidenpilletjes voor mijn buik en een heleboel lieve aandacht. Opnieuw was ik weer diep onder de indruk van de vriendelijkheid van dit volk.
Een tijdje later had Wintay een nieuw plan uitgestippeld. We konden slapen bij een gezin enkele km verderop.

Zo gezegd, zo gedaan. Het was een van de zwaarste dingen die ik ooit heb gedaan, mijn tegenwerkende lichaam nóg verder slepen. Maar eenmaal aangekomen en we weer eens met open armen werden ontvangen viel ik gelijk als een blok in slaap. Toen ik in de namiddag wakker werd en mijn ogen open deed geloofde ik bijna mijn ogen niet... Boven me hingen de hoofden van alle vrouwen uit de familie van ons gastgezin. Hun ogen waren net zo verbaasd als de mijne. Ze zullen hier wel niet veel toeristen zien, dacht ik toen ik eenmaal had verwerkt wat ik zag. En dat werd later op de avond ook bevestigd, toen we met Wintay als tolk uren hebben zitten kletsen met deze familie. Ze wilden alles weten over waar we vandaan kwamen, hoe onze huizen er uitzien, wat voor werk we doen, hoe de wetgeving is in ons land en hoe onze opleidingen er uitzien. Ook hebben ze ons veel verteld van het leven in de stam, het bewerken van hun velden en het leven in Myanmar.
Voor de familie was het hoogtepunt mijn fotoalbum, dat ik van Chris heb gekregen voor ik van huis wegging. Foto's van Nederland, Italie, Kroatie, Noorwegen... Ze konden het bijna niet geloven.
Dit verblijf bevestigt voor mij nog meer dat Myanmar geen land is dat we moeten vermijden in onze reizen. De bevolking snakt naar contact met de buitenwereld en is eindeloos dankbaar voor je bezoek.

De volgende dag werden we alledrie besmeurd met de bekende gezichtsmodder (dat verpulverde boombast bleek te zijn) en geknuffeld door de vrouw des huizes. Het duurde een uur voor we van iedereen afscheid hadden genomen, maar toen zijn we toch echt vertrokken.
Omdat ik me nog steeds afschuwelijk voelde hebben we de laatste dag van de trekking doorgebracht in een pick-up... Samen met 15 manden gember, 12 zakken rijst en bijna 20 mensen.

(De pick-up, toen hij nog leeg was. Amelie, ik, Veronique en Wintay)

Uren later kwamen we aan in Kalaw, onze eindbestemming. We hebben daar afscheid genomen van Wintay en zijn zelf de hele dag in bed blijven liggen. Ook was het fantastisch om weer eens te douchen (ookal was 'ie koud). Haha, ik kan inmiddels zeggen dat ik behoorlijk wat gewend ben.

De volgende dag moest ik afscheid nemen van mijn meiden. Dat was pijnlijk, we hadden het echt zó leuk gehad! Allemaal moesten we een traantje wegpinken. Gelukkig kon ik die dag mijn zorgen vergeten op de rug van het paardje dat ik had geregeld. Te paard ging ik nog wat meer van Birma ontdekken! Het was fantastisch om niet zelf te hoeven lopen! En ik besefte me ook hoe erg ik het paardrijden mis.

In de laatste dagen heb ik ook nog een hotspring bezocht, een hele dag achter de computer gezeten, een fietstocht gemaakt en ontzettend veel foto's gemaakt. Het was gek om weer alleen te zijn. Maar wel rustgevend.
Eenmaal terug in Bangkok ben ik naar een hotel vlakbij het vliegveld gevlucht, vanwege demonstraties die mijn vertrek weleens zouden kunnen belemmeren. En dat bleek precies te zijn wat ik nodig had!!! Ik kreeg een superior kamer, voorzien van alle mogelijke luxe!! Er was een zwembad waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt, een enorm ontbijtbuffet, massages etc.!!! Tegen de tijd dat ik in het vliegtuig zat was ik op en top verzorgd, opgeknapt en happy! Klaar om me weer in de armen van mijn vriend te storten!

En zo ging het precies. Het weerzien was fantastisch!!!!!!!! Ook het weerzien met Nederland deed me opspringen van vreugde... Wát een ongelofelijk perfect land hebben wij hier! Net, georganiseerd, schoon, duidelijk... Wauw! Ik heb het gemist.

Ook het weerzien met mijn boterham met kaas was in een woord HEERLIJK! :D Hahaha! Dat zoiets simpels je zo gelukkig kan maken hé?!

Anne