Buddha once said 'There is no way to happiness, happiness IS the way'. And I think it all starts with a smile. Simply smile, and life will smile back at you generously.

Ik zei dit tegen een Oostenrijker die ik gister tijdens het wijnproeven in Nyaungshwe heb ontmoet. Het drong tot me door dat ik dit altijd geweten heb (de uitspraak van Buddha is niet voor niets in mijn vergeetachtige hersens blijven hangen) maar tijdens het reizen heeft het zijn waarheid bewezen. Een glimlach doet Alles.
Op dat moment borrelde al mijn geluksgevoelens op en voelde ik me voor een moment een verlicht wezen. Gek, dat je eigen woorden je zo kunnen verbazen.
De afgelopen dagen heeft mijn glimlach er voor gezorgd dat ik het 'echte Birma' heb mogen ervaren. Hieronder een fragment uit mijn dagboek.

Dat was vandaag... Ultiem. Samen met een Amerikaan (Ryan) en mijn twee Canadese vriendinnen heb ik fietsen gehuurd om lekker mee rond het meer te crossen, maar in plaats daarvan werden we na 1 km bij twee kloosters en een gezin op de thee gevraagd, aten we guacamole met rice crackers, gingen we wijnproeven en zagen we een puppetshow. En dat allemaal met een non-stop glimlach, terwijl we 'Mengalarba' roepend naar iedere Birmees die teruglachen wilde (ALLEMAAL) onze 'fiets'tocht voortzetten.
We hebben ontzettend gelachen op de fiets, met Blauwe plekken en Buttblisters, schuddend en hobbelend over de slechte wegen. We hebben genoten van de thee (iets minder van de snacks die we erbij kregen) en de handen-en-voeten gesprekken die we voerden met deze lieve en gastvrije mensen. De omgeving was prachtig en heeft ongelofelijke foto's opgeleverd. Het wijnproeven was ook heel bijzonder, lekker en gezellig. Evenals de vermoeiende tocht heuvelop ernaartoe. Met onze fiets aan de hand kwamen we hijgend, zwetend en rood aangelopen aan bij de Winery. Met grandioos uitzicht, een zonsondergang, heerlijke wijntjes (die uiteindelijk door een glimlach nog gratis waren ook) en een enorm gezellig gezelschap van alle nationaliteiten.
Als laatst zagen we de puppetshow, die erg artistiek en entertaining was, maar waarvan de muziek klonk alsof twee katten elkaar probeerden op te eten. Dat maakte het wel nog grappiger om naar te kijken.

En dit was nog maar het begin van mijn verblijf in Nyaungshwe aan Inle Lake. Inmiddels heb ik al veel meer meegemaakt dat me leert dat Myanmar een ongelofelijk land is. Het is jammer dat ik hier niet eerder naartoe ben gegaan, maar ik kom terug. Ooit. Beloofd.

Wakker geworden door het geluid van Buddhistische muziek en chantende monnikken en vogeltjes. Dit is Birma, en weer voel ik me gezegend dat ik hier ben. Dit keer letterlijk, want ik hoor de monnikken zo duidelijk dat ze net zo goed in mijn kamer hadden kunnen staan. Het is prachtige muziek, bijna hemels. Fluiten, gongs en zang zorgen ervoor dat ik in een staat van verlichting mijn bed uit kom. Dan te bedenken dat ik over twee weken alweer thuis zit, met alleen nog de verhalen en herrinneringen. Dat lijkt nu een heel andere wereled voor me... Opstaan met het geluid van de wekker, brood met pindakaas, werk, studie... De luxe thuis heb ik geen moment gemist. Is het niet veel leuker om je leven buiten te leven, in de zon en de wind, zoals hier? Te douchen in de openlucht. Met alles wat je bezit in een tas die nog geen 7 kg weegt. Iedere dag vraag je jezelf af wat de dag je brengen zal, wat je wil doen. Maar na een maand of twee kom je tot de conclusie dat je niks te willen heb, iedere dag is een verrassing.

De dag bracht me uiteindelijk midden op Inle Lake, omringt door bergen, vissers, meeuwen en drijvende markten/dorpen en kloosters. Samen met de Canadese meiden waarmee ik inmiddels echt goede vriendinnen ben. Wat heerlijk als je mensen vindt waarmee het Echt klinkt. Ik heb om mijn reizen ontzettend veel geluk gehad met al mijn reisgenootjes. Pieter, Janneke, Yung (ook al was het maar voor een dagje!), Jon, Mandy, Hannah, Sanne, Evelien, Steve, Danielle, Sarah, Veronique en Amelie. Stuk voor stuk unieke personages, met wie ik allemaal een ongelofelijk leuke tijd heb beleefd. Jullie waren het, die mijn reis onvergetelijk hebben gemaakt.

Nog maar twee weken... Ongelofelijk. Het einde heeft al die tijd zo ver weg geleken. Janneke heeft me er voor gewaarschuwd, maar Jeetje! wat is de tijd snel gegaan.

An