Omringt door kippen, zakken rijst en rochelende Laotianen zette ik mijn reis per Laotiaanse 'chickenbus' voort richting Pakse. Tergend langzaam tufte het busje voort over de slechte weg. Ik kon een herinnering aan mijn bus-horroravontuur in Uganda niet onderdrukken (Zie bijbehorend reisverhaal: Eerste indruk van Uganda) en zag al voor me hoe het busje zou bezwijken onder het gewicht van het ontelbare aantal kippen en de mensen die boven op de stapels rijstzakken bivakeerden.

9 uur nadat ik was ingestapt in het kippenhok werd ik door Hannah (die op haar brommer vooruit was gereden) welkom geheten in Pakse en spontaan besloten we weer samen op de motor te stappen om het Bolaven Plateau te verkennen, weliswaar de volgende dag.
Dat was de dag dat we Evelien en Sanne ontmoetten, aka 'F' en 'Sanex', de stoerste chicks van Amsterdam. Zij besloten een dagje mee te brommeren, maar dat beviel al snel zo goed dat we 4 dagen samen zijn gebleven! Opnieuw een waar motoravontuur. Snelheid werd afgewisseld met picknicks overdag en Beer Lao in de avond.
Er zaten ook weer een paar legendarische avonden tussen... Zoals de kraakheldere nacht in Tat Lo, waarin we besloten dat het een goede nacht was om eens te skinnydippen in een verlaten waterval. Of de nacht in Paksong, waarin de Laotianen Jort, Ding en Mr. C ons inmaakten tijdens een 3 uur durend potje Lao-karaoke in een gesloten restaurant. Waar we zijn volgestopt met eten en Beer Lao, maar ze geen geld wilden aannemen voor deze onbetaalbare nacht.
Maar ook overdag hebben we ons bovengemiddeld goed vermaakt. Picknicks met stokbrood, kaasjes, BBQ kip, kampvuurtjes, watervallen van >100 m hoog, jungle hikes en altijd het gezelschap van lokale kids.

Ik had dit leventje nog een hele tijd vol kunnen houden, maar helaas kwam er toch een eind aan ons avontuur op het Bolaven Plateau toen Sanne en Eef vertrokken naar de 4000 Islands in het Zuiden.
Hannah en ik wilden toen nog 'Tat Fane' bezoeken. De hoogste waterval van het land, waar het Plateau eindigd en de hele rivier kletterend 120 meter naar beneden valt. Helaas konden we niet helemaal beneden aan de waterval staan, maar na 10 minuten over een paadje naar beneden gelopen te hebben dat gemarkeerd was met 'dangerous' en 'forbidden' kwamen we bij een uitzichtpunt uit dat ons toch een zeer bevredigend zicht gaf op de hele waterval. Ons gevoel, dat altijd zegt dat de 'forbidden' en 'dangerous' paadjes de juiste zijn had het weer eens goed.

De volgende bestemming was Champasak. En om de chickenbus dit keer te ontwijken zijn Hannah en ik samen op haar 'Ludo' geklommen. Dat moet er hilarisch hebben uitgezien, twee bleekscheten met twee enorme backpacks op een met bloemen versierde brommer. Fantastisch, maar niet erg comfortabel. Gelukkig waren we er snel.
Champasak stond op ons te-bezoeken lijstje vanwege Wat Phu, een tempel in de stijl van Angkor Wat, alleen kleiner en minder toeristisch. We hebben bovenop de berg waar de tempel gebouwd is de 'zonnegroet' en Aikido staan oefenen, waarna we in stilte de zonsondergang over het tempelcomplex hebben bekeken voor we ons weer terug naar het guesthouse begaven.
De volgende ochtend heb ik voor het eerst in 2 maanden mijn eigen eieren weer gebakken. Nooit gedacht dat dat Zo leuk kon zijn. Het voltallige personeel van het guesthouse stond gefacineerd toe te kijken hoe ik de eieren krokant bakte in weinig olie. Ze begrijpen hier namelijk echt geen snars van eieren... Ze eten ze zelfs met embryo's erin

Na de heerlijke eitjes zijn we op de brommer vertrokken naar de 4000 Islands, waar onze Amsterdamse vriendinnen zich ophielden, maar we hadden onze brommer net opgetrokken tot 60 km per uur toen we iets raakten.... Oeps. Het was een kat. Het arme beestje rolde ongelukkig de bosjes in en heeft zichzelf toen weggesleept. Helemaal in shock stonden wij langs de weg, er heilig van overtuigd dat ons schuldgevoel voor altijd zou aanhouden. Er kwamen echter al snel een aantal Laotianen uit de bosjes en huizen om ons alle katten te laten zien die ze nog over hadden. Door het aanzicht van al deze lachende mensen en troostende woorden als 'never mind' en 'hahaha, don't worry' was ons schuldgevoel echter binnen 5 minuten weg. Wat zijn de mensen hier toch leuk!!!

Eenmaal op de 4000 Islands (waar het btw prachtig is!) kwamen we bijna gelijk F en Sanex tegen, die ons hysterisch gillend tegemoet kwamen rennen. Samen met hen, en de 10jarige meiden die het guesthouse runden hebben we een heerlijke tijd gehad. Helpend in de keuken en relaxend in de Mekong. Verder besloten we niks anders te doen dan fruitshakes drinken, ook al hadden we 1000 plannen voor onze dagen op Don Det. Heerlijk om alles even te laten varen en je volledig over te geven aan het ontspannen.
Het deed me realiseren dat ik het reizen en constant on-the-move zijn een beetje zat word. Ik kijk er naar uit om in Cambodja in Takeo te zijn, bij het Hopeful Children Center, waar ik heel februari blijf. Ik zal eindelijk een beetje de kans krijgen al mijn ervaringen en indrukken van de afgelopen maanden te verwerken.

Ik schrijf snel weer, want er zal weer veel schrijfmateriaal zijn; Angkor Wat, mijn verjaardag, het 2 jarig jubileum van Chris en mij...

Tot gauw!

An