Wat is dat wennen zeg, op Bali! Je wordt opgelicht waar je bij staat, als je ff niet oplet. Ik gedraag me als een kenau, maar dat is de enige manier blijkbaar.
Bij aankomst op Denpasar ging de security er met mijn tas vandoor. Ik dacht eerst nog dat ze hem wilden openmaken voor een check, maar daarvoor liep hij eigenlijk net iets te hard. Ik er dus achteraan. Al snel vind ik mijn tas terug in een hoekje van het vliegveld, maar ik mag er voor betalen om hem terug te krijgen. Na flink onderhandelt te hebben krijg ik hem terug voor 0,40 euro. Gelukkig is dat voor mij niet veel, maar voel me toch genaaid.

Vervolgens op zoek naar de Bemo (bus) naar Kuta, om daar even uit te rusten van alles. Ik weet dat buiten het vliegveld de bus stopt, maar volgens iedereen gaan er alleen taxi's. Gelukkig ben ik een eigenwijze donder en loop ik gewoon richting uitgang van het vliegveld, roepend dat ik alleen een taxi neem voor 30.000 rupiah (dat is een flink stuk lager dan ze er normaal voor vragen). Bijna bij de uitgang aangekomen komt er een taxichauffeur achter me aan 'OK OK OK' roepend.
Een goeie deal, al zeg ik het zelf (2,5 euro), het bespaard me veel wachttijd en een hete busrit naar Kuta. Voor de zekerheid vraag ik de taxichauffeur het bedrag op te schrijven dat we hebben afgesproken en vertel ik hem dat ik niet meer betaal als hij verkeerd rijdt. Volgens mij was de boodschap duidelijk. Door al mijn eisen was hij klaarblijkelijk chagerijnig, er vielen geen trucjes meer uit te halen. Eenmaal in het centrum van het vreselijke Kuta wil ik 50.000 rupiah wisselen om meneer taxichauffeur te betalen, maar ik krijg 5000 in kleine briefjes terug... Alsof ik daar in trap! Duidelijk geergerd vraag ik om de rest van mijn geld, 'Oh sorry sorry miss, i not see.' .... Yeah right.

Gelukkig vind ik snel een goedkoop guesthouse, ik betaal 3 euro per nacht voor mijn kamer. Helaas heb ik alleen geen minuut slaap kunnen vatten. Kuta is namelijk overdag een stad waar je sterft aan de uitlaatgassen van scooters, als je al niet eerst wordt doodgereden door ze. De meesten worden bereden door dronken, luidruchtige Australiers. Blijkbaar komt al het australische uitschot naar dit oord om dronken te worden en zo veel mogelijk seks te hebben en herrie te maken. Dat is gelijk duidelijk, en wordt steeds duidelijker naarmate de nacht invalt... en de ochtend aanbreekt, als ze nog steeds lam van de alcohol door de straten lummelen (of scooteren). In een woord vreselijk. Morgen ben ik er vandoor.

Dus, daar ben ik dan. In Padang bai. 3,5 uur rijden vanaf Kuta. De busrit was leuk, het eerste deel heb ik non-stop zitten kletsen met Micheal een Tsjech, die na me een aantal handige Indonesische uitspraken te leren helaas in Ubud uitstapt. Daarna zat ik alleen in de bus, met twee indonesische kinderen. Ook superleuk, want al na 2 glimlachjes van mijn kant voelen ze zich zeker genoeg om aan mijn haar te frunniken en op schoot te duiken. Ook met hen heb ik druk gebabbeld en ik heb leuke foto's van ze gemaakt. Fantastisch vonden ze dat. De buschauffeur was hun vader, begreep ik. Omdat hij graag een foto wilde van mij met zijn kinderen heeft hij de bus even stilgezet om een foto te maken met zijn mobiel. Allemaal superlache dus.
Ik heb ingechecked in Topi Inn. Waar ik slaap op het dakterras, bij gebrek aan kamers. Kost me niet meer dan 2 euro en ik heb een fantastisch uitzicht op de met palmbomen omringde baai. Heerlijk! Veel beter dan Kuta, bijna geen australiers te bekennen.

Ik ga genieten!