Te paard!!

Het is inmiddels meer dan twee weken geleden dat we wat hebben laten horen. We zijn zo druk bezig dat internetten er voor het eerst in mijn reizen bij in schiet.
Op dit moment zitten Chris en ik in Songpan, waar we onze kontjes rust moeten geven na 3 dagen te paard de bergen over zijn getrokken. Te paard zijn we totaal zo'n 4000 meter gestegen en gedaald, met als top 'Ice Mountain' die 4500m hoog was. Je kunt je voorstellen dat we wat rust kunnen gebruiken.

In de afgelopen twee weken hebben we te veel gezien om uit ons hoofd op te noemen, dus ik neem even al onze entreetickets erbij:

Pingyao - Schattig werelderfgoed dorp
4 dagen hebben we doorgebracht in dit dorpje waar eigenlijk niets te doen is. We waren de drukte van de grote stad ZO zat dat we alleen maar blij waren met al dat niks. Ook hebben we er nog een trip gemaakt naar 'Zhang Li' wat tot onze grote verrassing supergaaf bleek te zijn! Een fort, ontworpen naar sterrenbeelden, met een enorm tunnelstelsel eronder.

Xi'an - Terracottaleger
Ik was er al geweest, maar voor Chris was het een supergave ervaring. En samen hebben we 100x mooiere foto's gemaakt.

Chengdu - Panda's
Over de panda's kan ik maar een ding zeggen... Ahwwww!!!!!
We hebben een panda's gezien van alle leeftijden. Zelfs eentje van maar 2 dagen oud! Ze zijn leuker dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Leshan - Grootste Buddha van de wereld
Een Buddha van 71 meter hoog, uitgehouwen in de rotsen. Wat kunnen we er nog meer over zeggen... Indrukwekkend?

Huanglong National Park
Meren in ontelbaar veelverschillende kleuren blauw, geel, bruin en zwart. Alleen de foto's kunnen beschrijven hoe mooi dit park is. Susan, jij zal de foto's wel herkennen, want sinds wij samen in Zweden waren en voor het eerst de plaatjes van dit gebied zagen wilden we er al heen!!!

En in de tussentijd hebben we ontelbaar veel busritten, taxiritten en treinritten gemaakt om dit allemaal voor mekaar te boksen. Reizen in China is alles behalve makkelijk. Maar het gevoel van voldoening isdaarom ook immens.

Nog even over onze dagen 'Te paard'
Samen met twee Koreaanse jongens van onze leeftijdbestegen we 3 dagen geleden de paarden 'Stippel', 'Bruintje', 'Stinkie' en 'Chagerijntje'.
Stippel was van mij en Bruintje van Chris. De twee liefste (en snelste) paardjes van het stel.
Het uitzicht was adembenemend (net als de uitlaatgassen van 'Stinkie' trouwens) en het weer was fantastisch. Iedere dag hadden we wel een zonnetje.
We sliepen in tenten en kookten en aten bij het kampvuur. Het was voor onze lijven flink afzien, maar dat drukte de pret niet. Wat hebben we gelachen om onze paarden, gidsen en Koreaanse maatjes.

Ik moet weer even op een zachte stoel gaan zitten, want mijn beurse billen beginnen op te spelen. :)

Nog maar 2 weken... Tot snel!

Poepchinezen!

Chris is zojuist neergeploft op bed en ook ik ben bijna te moe om nog wat te schrijven. Nog geen 24 uur geleden stapten we op Schiphol op onze vlucht naar Beijing (via Moskou), maar het voelt alsof we er al een maand op hebben zitten... Stinkende medepassagiers in het vliegtuig, en als je maag zich daar nog niet van omdraait moet je de maaltijden van Aeroflot maar eens proberen -kokhalzen gegarandeerd-. We hebben gelukkig wel kunnen genieten van het heldere weer en uitzicht vanuit het vliegtuig... Rusland, Mongolie en tenslotte China kwamen allemaal onder ons voorbij. Vliegen blijft bijzonder, ondanks de kotsneigingen.

(3 dagen later) Inmiddels voelen we ons al behoorlijk thuis in China. We blenden moeiteloos in met de Chinese bevolking. Noodles eten op de stoep, vechten in de rij voor treinkaartjes, in het park bijkomen van de stadsdrukte en duwen in de metro.
Al met al is het fantastisch hier weer te zijn. Ook al kan ik me mateloos ergeren aan die Chinezen, ik geniet van ieder moment.

In de afgelopen dagen hebben we zo veel mogelijk gedaan, maar de hitte maakt alles wat vermoeiender. Tot nu toe is er geen dag voorbij gegaan zonder middagdutje en zijn we aan 't eind van iedere dag helemaal kapot. Het was gisteren zelfs 40,6 C. en de zon brand vele malen harder dan in Nederland. Jullie hebben het aan de bewolking die nu boven Beijing hangt te danken dat ik in staat ben een kort verhaaltje te schrijven. Anders had ik ook nu even op bed gelegen of onder de koude douche gestaan.

Tot nu toe hebben we dagjes rondgehangen in de verboden stad, het zomerpaleis, de tempel van de hemel, jingshan park, en de drukke straten van Beijing.
Ook moesten we gisteren alvast treinkaartjes regelen naar Pingyao, wat niet helemaal vlekkeloos verliep. Iedereen in de (lange) rij drong voor, en duwen en schreeuwen leek normaal te zijn. Toen we eindelijk vooraan in de rij stonden verloor ik een beetje mijn geduld en greep ik zo'n duwchinees bij zijn lurven toen hij het waagde voor me te gaan staan. Na 2,5 uur wachten kregen we zo eindelijk onze tickets. :)

Eind goed al goed. Morgen gaan we naar de Muur, en daarna op naar Pingyao!
Een dikke knuffel uit Beijing!

En een speciaal berichtje voor Jolien, die er dit keer niet bij is; Je wordt gemist! :)

Oost, West... Thuis best!

Voor mijn gevoel begon mijn terugreis op de dag dat ik te voet vanuit Nyaungshwe naar Kalaw vertrok. Bij iedere stap voelde ik me dichter bij huis, bij Chris, bij iedereen die mijn verhalen leest.
Het landschap was prachtig, maar de route was pittig. Vooral omdat we de hele dag in de brandende zon liepen. In de eerste instantie werden Veronique, Amelie en ik melig van de vermoeidheid. Alles was grappig en zodra we stopten met lopen vervielen we in de slappe lach.

Toen we 's avonds neerstreken in een klooster waar we zouden eten en overnachten kwamen we tot bedtijd niet meer bij van het lachen. Lol met de monniken, lol met onze gids, lol om het eten, lol om onze bedden (de vloer). Zelfs toen we in bed lagen, lagen we nog te giechelen.

(leerling monnikje in het klooster)

De volgende ochtend verging het lachen ons echter snel... Zowel Amelie als ik waren ziek. Mijn lichaam voelde alsof het in de fik stond, mijn maag brandde, mijn hersens vlamden.
Kotsmisselijk ben ik toch de klooster trappen afgeklommen en gaan lopen naar onze volgende bestemming: Een stam 25 km ten Noorden van het Klooster. Onze gids -Wintay- voorspelde dat de tocht zo'n 8 á 9 uur zou gaan duren. Gelukkig zei hij dit pas nadat we waren vertrokken.

3 uur heb ik mezelf voortgesleept, tot ik zowat neerviel en in tranen bekende dat ik écht niet meer verder kon lopen. Om mijn punt nog wat kracht bij te zetten besloot mijn lichaam op dat moment ook al mijn eten van die ochtend en de vorige avond eruit te gooien. Het luchtte wel wat op.

Wintay zorgde ervoor dat we konden uitrusten bij een gezin in een stam vlakbij. Daar kreeg ik thee, kruidenpilletjes voor mijn buik en een heleboel lieve aandacht. Opnieuw was ik weer diep onder de indruk van de vriendelijkheid van dit volk.
Een tijdje later had Wintay een nieuw plan uitgestippeld. We konden slapen bij een gezin enkele km verderop.

Zo gezegd, zo gedaan. Het was een van de zwaarste dingen die ik ooit heb gedaan, mijn tegenwerkende lichaam nóg verder slepen. Maar eenmaal aangekomen en we weer eens met open armen werden ontvangen viel ik gelijk als een blok in slaap. Toen ik in de namiddag wakker werd en mijn ogen open deed geloofde ik bijna mijn ogen niet... Boven me hingen de hoofden van alle vrouwen uit de familie van ons gastgezin. Hun ogen waren net zo verbaasd als de mijne. Ze zullen hier wel niet veel toeristen zien, dacht ik toen ik eenmaal had verwerkt wat ik zag. En dat werd later op de avond ook bevestigd, toen we met Wintay als tolk uren hebben zitten kletsen met deze familie. Ze wilden alles weten over waar we vandaan kwamen, hoe onze huizen er uitzien, wat voor werk we doen, hoe de wetgeving is in ons land en hoe onze opleidingen er uitzien. Ook hebben ze ons veel verteld van het leven in de stam, het bewerken van hun velden en het leven in Myanmar.
Voor de familie was het hoogtepunt mijn fotoalbum, dat ik van Chris heb gekregen voor ik van huis wegging. Foto's van Nederland, Italie, Kroatie, Noorwegen... Ze konden het bijna niet geloven.
Dit verblijf bevestigt voor mij nog meer dat Myanmar geen land is dat we moeten vermijden in onze reizen. De bevolking snakt naar contact met de buitenwereld en is eindeloos dankbaar voor je bezoek.

De volgende dag werden we alledrie besmeurd met de bekende gezichtsmodder (dat verpulverde boombast bleek te zijn) en geknuffeld door de vrouw des huizes. Het duurde een uur voor we van iedereen afscheid hadden genomen, maar toen zijn we toch echt vertrokken.
Omdat ik me nog steeds afschuwelijk voelde hebben we de laatste dag van de trekking doorgebracht in een pick-up... Samen met 15 manden gember, 12 zakken rijst en bijna 20 mensen.

(De pick-up, toen hij nog leeg was. Amelie, ik, Veronique en Wintay)

Uren later kwamen we aan in Kalaw, onze eindbestemming. We hebben daar afscheid genomen van Wintay en zijn zelf de hele dag in bed blijven liggen. Ook was het fantastisch om weer eens te douchen (ookal was 'ie koud). Haha, ik kan inmiddels zeggen dat ik behoorlijk wat gewend ben.

De volgende dag moest ik afscheid nemen van mijn meiden. Dat was pijnlijk, we hadden het echt zó leuk gehad! Allemaal moesten we een traantje wegpinken. Gelukkig kon ik die dag mijn zorgen vergeten op de rug van het paardje dat ik had geregeld. Te paard ging ik nog wat meer van Birma ontdekken! Het was fantastisch om niet zelf te hoeven lopen! En ik besefte me ook hoe erg ik het paardrijden mis.

In de laatste dagen heb ik ook nog een hotspring bezocht, een hele dag achter de computer gezeten, een fietstocht gemaakt en ontzettend veel foto's gemaakt. Het was gek om weer alleen te zijn. Maar wel rustgevend.
Eenmaal terug in Bangkok ben ik naar een hotel vlakbij het vliegveld gevlucht, vanwege demonstraties die mijn vertrek weleens zouden kunnen belemmeren. En dat bleek precies te zijn wat ik nodig had!!! Ik kreeg een superior kamer, voorzien van alle mogelijke luxe!! Er was een zwembad waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt, een enorm ontbijtbuffet, massages etc.!!! Tegen de tijd dat ik in het vliegtuig zat was ik op en top verzorgd, opgeknapt en happy! Klaar om me weer in de armen van mijn vriend te storten!

En zo ging het precies. Het weerzien was fantastisch!!!!!!!! Ook het weerzien met Nederland deed me opspringen van vreugde... Wát een ongelofelijk perfect land hebben wij hier! Net, georganiseerd, schoon, duidelijk... Wauw! Ik heb het gemist.

Ook het weerzien met mijn boterham met kaas was in een woord HEERLIJK! :D Hahaha! Dat zoiets simpels je zo gelukkig kan maken hé?!

Anne

As Buddha once said

Buddha once said 'There is no way to happiness, happiness IS the way'. And I think it all starts with a smile. Simply smile, and life will smile back at you generously.

Ik zei dit tegen een Oostenrijker die ik gister tijdens het wijnproeven in Nyaungshwe heb ontmoet. Het drong tot me door dat ik dit altijd geweten heb (de uitspraak van Buddha is niet voor niets in mijn vergeetachtige hersens blijven hangen) maar tijdens het reizen heeft het zijn waarheid bewezen. Een glimlach doet Alles.
Op dat moment borrelde al mijn geluksgevoelens op en voelde ik me voor een moment een verlicht wezen. Gek, dat je eigen woorden je zo kunnen verbazen.
De afgelopen dagen heeft mijn glimlach er voor gezorgd dat ik het 'echte Birma' heb mogen ervaren. Hieronder een fragment uit mijn dagboek.

Dat was vandaag... Ultiem. Samen met een Amerikaan (Ryan) en mijn twee Canadese vriendinnen heb ik fietsen gehuurd om lekker mee rond het meer te crossen, maar in plaats daarvan werden we na 1 km bij twee kloosters en een gezin op de thee gevraagd, aten we guacamole met rice crackers, gingen we wijnproeven en zagen we een puppetshow. En dat allemaal met een non-stop glimlach, terwijl we 'Mengalarba' roepend naar iedere Birmees die teruglachen wilde (ALLEMAAL) onze 'fiets'tocht voortzetten.
We hebben ontzettend gelachen op de fiets, met Blauwe plekken en Buttblisters, schuddend en hobbelend over de slechte wegen. We hebben genoten van de thee (iets minder van de snacks die we erbij kregen) en de handen-en-voeten gesprekken die we voerden met deze lieve en gastvrije mensen. De omgeving was prachtig en heeft ongelofelijke foto's opgeleverd. Het wijnproeven was ook heel bijzonder, lekker en gezellig. Evenals de vermoeiende tocht heuvelop ernaartoe. Met onze fiets aan de hand kwamen we hijgend, zwetend en rood aangelopen aan bij de Winery. Met grandioos uitzicht, een zonsondergang, heerlijke wijntjes (die uiteindelijk door een glimlach nog gratis waren ook) en een enorm gezellig gezelschap van alle nationaliteiten.
Als laatst zagen we de puppetshow, die erg artistiek en entertaining was, maar waarvan de muziek klonk alsof twee katten elkaar probeerden op te eten. Dat maakte het wel nog grappiger om naar te kijken.

En dit was nog maar het begin van mijn verblijf in Nyaungshwe aan Inle Lake. Inmiddels heb ik al veel meer meegemaakt dat me leert dat Myanmar een ongelofelijk land is. Het is jammer dat ik hier niet eerder naartoe ben gegaan, maar ik kom terug. Ooit. Beloofd.

Wakker geworden door het geluid van Buddhistische muziek en chantende monnikken en vogeltjes. Dit is Birma, en weer voel ik me gezegend dat ik hier ben. Dit keer letterlijk, want ik hoor de monnikken zo duidelijk dat ze net zo goed in mijn kamer hadden kunnen staan. Het is prachtige muziek, bijna hemels. Fluiten, gongs en zang zorgen ervoor dat ik in een staat van verlichting mijn bed uit kom. Dan te bedenken dat ik over twee weken alweer thuis zit, met alleen nog de verhalen en herrinneringen. Dat lijkt nu een heel andere wereled voor me... Opstaan met het geluid van de wekker, brood met pindakaas, werk, studie... De luxe thuis heb ik geen moment gemist. Is het niet veel leuker om je leven buiten te leven, in de zon en de wind, zoals hier? Te douchen in de openlucht. Met alles wat je bezit in een tas die nog geen 7 kg weegt. Iedere dag vraag je jezelf af wat de dag je brengen zal, wat je wil doen. Maar na een maand of twee kom je tot de conclusie dat je niks te willen heb, iedere dag is een verrassing.

De dag bracht me uiteindelijk midden op Inle Lake, omringt door bergen, vissers, meeuwen en drijvende markten/dorpen en kloosters. Samen met de Canadese meiden waarmee ik inmiddels echt goede vriendinnen ben. Wat heerlijk als je mensen vindt waarmee het Echt klinkt. Ik heb om mijn reizen ontzettend veel geluk gehad met al mijn reisgenootjes. Pieter, Janneke, Yung (ook al was het maar voor een dagje!), Jon, Mandy, Hannah, Sanne, Evelien, Steve, Danielle, Sarah, Veronique en Amelie. Stuk voor stuk unieke personages, met wie ik allemaal een ongelofelijk leuke tijd heb beleefd. Jullie waren het, die mijn reis onvergetelijk hebben gemaakt.

Nog maar twee weken... Ongelofelijk. Het einde heeft al die tijd zo ver weg geleken. Janneke heeft me er voor gewaarschuwd, maar Jeetje! wat is de tijd snel gegaan.

An

Mannen in rokken, Modder in je gezicht!

Myanmar was vanaf het moment dat ik het vliegveld uit liep anders. Het was te voelen in alles. Op het vliegveld heb ik gelijk twee leuke meiden uit Canada ontmoet waarmee ik een taxi kon delen naar een guesthouse. Met z'n drieen hebben we vanuit de taxi onze ogen uit gekeken!
Iedereen, mannen, vrouwen en kinderen draagt hier lange rokken. En de vrouwen versieren hun gezicht met modder! Het is zo gek, maar mooi tegelijk! Het voelt voor het eerst alsof ik Echt in een andere wereld terecht gekomen ben.

Yangon is een stad van 4 miljoen mensen, maar er is geen flatgebouw te bekennen. Het ruikt naar voedsel en afval (Heerlijk! De geur van het reizen!) zoals ik dat nog nergens anders heb geroken. De mensen zijn anders, meer Indisch dan Thai, maar zijn onwijs vriendelijk! Zoals er in Cambodja grof tegen me gesproken werd en veel te agressief flirterig zeggen ze hier alleen dat ik de haren en het gezicht van een engeltje heb. :-) Dat is toch veel leuker om te horen?

Vanavond neem ik samen met Amelie en Veronique de nachtbus naar Inle Lake, waar we van plan zijn een meerdaagse trekking te gaan doen door het verlaten heuvellandschap rondom het meer. Ik koester de stiekeme fantasie om dat op paarden te doen, maar ik heb het idee dat niet iedereen dat ziet zitten. Misschien kan ik er gewoon een dagje alleen op uit op een paard. Lijkt me weer eens heerlijk!!

Meer kan ik nu nog niet zeggen over dit land, met zijn beleefde mensen die maar wat graag met je willen praten. Ik heb 1 fantastische dag achter de rug. Zodra ik internet vind dat het toelaat om op mijn weblog te schrijven zal ik updaten, maar veel websites zijn geblokt door de Junta, zo ook reismee, waarbenjij, facebook, blogger, hotmail, yahoo, youtube, etc. Alleen de zeldzame goede internetcafe's hebben een manier om de blokkeringen te omzijlen. Vandaag heb ik dus geluk.

Tot snel! (mijn laatste weekjes!) Het aftellen gaat bijna beginnen!
An

Het laatste avontuur

Ik begin dit keer voor het eerst met een beetje tegenzin aan mijn blog. En dat terwijl ik in mijn eentje in Bangkok zit en Echt eens een keer niets beters te doen heb...
Ik heb veel nagedacht over alles wat ons in Angtasom bij het project is overkomen. Het is zo ontzettend jammer dat dat misgelopen is. Misschien neem ik het mezelf een beetje kwalijk dat ik na minder dan een week al ben weggegaan... ? Nee, de situatie was niet leefbaar. 'S nachts met een mes naast je kussen slapen en overdag van hot-naar-her gesjouwd worden zonder het 'waarom' te horen tot flauwvallen aan toe. Ondertussen ook nog onrespectvol versierd worden door de nieuwe manager.... Nee, mijn verstand zegt dat ik het mezelf niet kwalijk hoef te nemen. Toch blijf ik het ontzettend jammer vinden. Gelukkig heb ik van de Nederlandse directrice gehoord dat het inmiddels weer beter gaat op het project. Ik wens alle volgende vrijwilligers succes en hoop dat het project snel weer volledig op de rails staat!

Het is maar goed dat ik nog een laatste avontuur in het verschiet heb. Myanmar, oftewel Birma.
Reizen in Birma is voor velen nogal een dilemma vanwege de corrupte 'Junta' die daar de scepter zwaait. Veel toeristische voorzieningen, zoals treinen, binnenlandse vluchten, hotels en bezienswaardigheden zijn in hun handen en door daar gebruik van te maken lever je dus eigenlijk een bijdrage aan hun praktijken.
Dit is onvermijdelijk als je Birma bezoekt met een groepsreis, maar ik ben zo vrij als een vogeltje en om mijn dollars bij de straatarme bevolking terecht te laten komen i.p.v. bij de Junta worden het dus 15 dagen vol rammelbussen, kleine guesthouses en homestays. Ook betekent het dat ik de 'highlights' van Birma niet zal zien, zoals de tempels van Bagan en de Shwedagon Pagoda in Yangon, omdat de overheid hiervoor een hoge entrance fee vraagt. Ik vind deze dingen het allemaal niet waard om de Junta te steunen.
Maar ik heb er vrede mee, want Birma heeft veel meer te bieden dan alleen deze dingen. Ik zie Bagan wel een andere keer, als het land eindelijk vrij is van de Junta. Door op een verantwoordelijke en goede manier te reizen denk ik dat ik er een veel beter gevoel aan over hou.
Ik ben heel benieuwd hoe de kijk op toerisme is in de ogen van de Birmese bevolking. Ik laat het jullie weten zodra ik meer weet!

Over mijn dagen met Danielle in Sihanoukville en Bamboo Island heb ik vrij weinig te vertellen. Het was erg gezellig, veel leuke mensen ontmoet en ik ben erg bruin geworden. We hadden iedere dag BBQ op het strand, dat was ook heel leuk ;). Al met al was het een heerlijke tijd om even bij te komen van de afgelopen maanden. Als je even stilvalt ga je pas beseffen hoeveel je normaal op een 'reisdag' meemaakt... Heerlijk, maar even niks meemaken is ook heel lekker!

Tot over 3 weken allemaal! Dan zien jullie me thuis weer!

An

Angkor WHAT?!

Deze blog begint wederom met een 16 uur durende busreis, dit keer naar Siem Reap, waar ik Danielle, de meid waarmee ik had afgesproken vrijwilligerswerk te gaan doen heb ontmoet.
Samen hebben we de volgende dag vanuit onze persoonlijke tuk tuk Angkor Wat bekeken.

Van Angkor Wat verwachtte ik iets heeel anders dan wat ik uiteindelijk op mijn bord kreeg. Ik had verwacht mijn bord te moeten delen met 1000000000 andere tempelgasten, maar toen onze driver zijn tuk tuk had geparkeerd en ons in gebrekkig engels probeerde te vertellen over de geschiedenis van Angkor Wat viel het ons op dat er wel erg weinig anderen waren...
Eenmaal onze voet over de drempel van Angkor Wat gezet was er echt geen kip meer te zien. Af en toe een Cambodjaanse toerist, die duidelijk net zo onder de indruk was van de schoonheid en de rust als wij.

Ik ben van mening dat alleen die dag rondstruinen in Angkor Wat mijn hele trip naar Cambodja al waard was. We hebben lang door de verschillende tempels en ruines gestruind, en zelfs een picknick gehouden in een uitgestorven hoek van Tha Phrom, de jungle tempel.

Geweldig!
Ik post dit keer wat plaatjes mee in mijn verhaal, omdat woorden weer eens tekort schieten het wonder van Angkor Wat te beschrijven. Alles is zo Groot! Zo oud! En zó waanzinnig indrukwekkend... Vooral de rust waarin we van deze heilige plek konden genieten maakte het een ongelofelijk gave ervaring. Nog steeds weten we niet waarom het die dag zo rustig was. Een wondertje, één dag speciaal voor ons. Dat is voor mij Angkor Wat. De dag voor mijn verjaardag.

De vooravond van mijn 20e verjaardag heb ik gevierd op 'Pub street' in Siem Reap. Klinkt heel fout, maar in feite was het gewoon een vet gezellig straatje kroegjes vol reizigers. Met Danielle, Cecelia en Steve heb ik heerlijk gegeten in een restaurantje waar we eerder al hadden gereserveerd, zodat we de beste stoelen hadden om de 'Apsara dance' te kunnen zien. Heel de avond hebben we genoten van deze traditionele Khmer dance. En toen de show afgelopen was en de mooie danseressen zich weer terugtrokken achter de gordijnen besloten we dat het nu onze tijd was om te spetteren op het podium.... KARAOKE dus!
Onze stemmen hielden dat een uur vol, waarna we zijn gaan dansen in een kroegje genaamd Angkor What?! Dat is waar we gezamelijk hebben afgeteld naar 12 uur. Het eind van mijn tienerjaren. Samen met Steve en Daan heb ik gedanst tot elke vezel in mijn lichaam zó moe was dat ik mezelf naar een tuk tuk moest slépen. Uitgaan is helemaal niet mijn ding, maar deze avond was ongelofelijk gaaf. De sfeer was geweldig en we hebben werkelijk grenzeloos gedanst en gelachen. Om elkaar zó los te zien gaan was ook zó gaaf en grappig, dat we de hele avond onze grijnzen en glimlachen niet van ons gezicht konden vegen.
Mijn 20e levensjaar werd ingeluid met 2 van mijn favoriete nummers, die nu ook onlosmakelijk verbonden zijn met deze avond en mijn reis. FAN-TAS-TISCH!

Op de dag van mijn verjaardag zelf hebben Daan en ik in de bus gezeten naar Phnom Penh. Ondanks de vreselijke verhalen die we hebben gehoord over deze stad heb ik er van genoten. De Killing fields, waar Pol Pot honderdduizenden Cambodjanen heeft vermoord en in massagraven heeft begraven vond ik erg indrukwekkend. Wat me het meest raakte waren gek genoeg niet de schedels, opgestapeld in het 18 verdiepingen hoge monument. Het was de liefdevolle uitstraling van de plek. 30 jaar geleden werden er ontelbaar Cambodjanen een gruwelijke dood ingejaagd en nu is het een plek waar Iedereen, zelfs toeristen (zelfs dronken Australiers) een stokje wierook opsteken en bidden voor de slachtoffers van de Khmer Rouge. Van een van de meest gruwelijke plekken op aarde hebben ze een tuin gemaakt, ter ere van alle overledenen. In plaats van verdriet brengt een bezoek aan de Killing fields troost, respect en medeleven.

Killing fields

Vanuit Phnom Penh zijn Danielle en ik vertrokken naar Takeo om te helpen in het 'Hopeful Children Center'. Maar in tegenstelling tot wat de naam van het project doet vermoeden was er niks hopefuls aan. Al snel kwamen we er achter dat de vorige manager van het project had gelogen over zo'n beetje alles. De wezen waren in werkelijkheid zelfs geen wezen. Alles was een groot toneelspel, opgezet om er met het projectgeld vandoor te kunnen gaan.
Dit was een grote schok en heeft ook echt wel even een deuk geslagen in mijn vertrouwen in de mens, hoe stom het ook klinkt. Dat er mensen zijn die zoiets kunnen doen...! De manager was notabene zelf een wees, en dan nog een zonder benen ook. Gluiperd.
De nieuwe manager zou echter alles goed gaan maken... Je kunt je voorstellen dat wij er niet veel meer van konden geloven, maar we probeerden toch ons beste beentje voor te zetten en onszelf zo nuttig mogelijk te maken. Na 2 slopende dagen hadden we een dagje vrij en konden we alles een beetje laten bezinken. We hadden een aantal vervelende aanvaringen met de nieuwe manager, Channy. Hij was zodanig gefascineerd door ons dat hij de behoefte had om ons uren lang te filmen met zijn telefoon. Hij zat er ook constant foto's mee te maken van me. Omdat we ons daar heel ongemakkelijk bij voelden (zeg nou zelf, is toch niet helemaal normaal?!) ben ik boos geworden, maar het had geen zin. Zijn gedrag groeide in de paar dagen daarna aan tot 5 telefoontjes per dag, over niks. Uiteindelijk kreeg ik een sms, met daarin uitgelegd dat hij van mij droomde, aan me dacht, me mist.... you get the point.
Dat was het moment waarop we besloten weg te gaan. Naar Sihanoukville, om bij te komen op het strand. Zonder afscheid te nemen zijn we in de bus gestapt en weggegaan. Ik kreeg nog een paar pagina's lange smsjes, waarin hij zelfs dreigde te stoppen bij het project als ik niet terug zou komen om hem te 'helpen'.

Dit alles geeft jullie gelijk een idee hoe het overal is in Cambodja. Corruptie is een groot probleem, maar voor mij zijn de agressieve, brutale en schaamteloze mannen een even grote ergernis. Waar ik ook ga word ik schaamteloos aangestaard en mannen deinzen er niet voor terug om me keer op keer op keer lastig te vallen met schaamteloze vragen en opmerkingen. Het is niet vleiend. Het is vervelend. Er gaat geen dag voorbij of buschauffeurs, tuk tuk drivers, obers, voorbijgangers, politieagenten of Cambodjaanse hotelgasten proberen hun moves op me te maken. Het ging zelfs zo ver dat we in Takeo 's nachts iemand op onze deur hadden kloppen en ik met mijn mes in mijn handen wachtte tot hij weg zou gaan (wat abnormaal lang duurde, vandaar het mes). Vreselijk.

In Sihanoukville, waar we ons toevlucht hebben gezocht is het allemaal iets minder. En Daan en trekken veel op met een stel gasten uit Zweden, Nederland en Australie, dat helpt goed, al die gasten om ons heen. Het voelt echt als vakantie :-).

Een hele dikke knuffel uit Sihanoukville, van een helemaal opgeknapte, blije en gebruinde Anne.

Ons Sprookje

Vandaag is het Zondag... En voor het eerst voelt het ook weer als een echte Zondag. Samen met Danielle zit ik namelijk in Takeo, waar we donderdag als vrijwilligers aan de slag zijn gegaan. Het is zwaar en er zijn hier veel problemen, maar daar zal ik nu nog niet over vertellen. Deze blog gaat eens een keer niet over reizen.

Op deze luie Zondag wil ik aleen maar van de daken schreeuwen hoe gelukkig ik me voel. Zojuist heb ik samen met Daan een lekkere romantische comedy zitten kijken op onze kamer in het guesthouse. En aan het eind, waar je normaal het verlangen voelt om 'Ook zo'n romantisch avontuurlijk leven te lijden' , voelde ik helemaal niks. En waarom?

Mijn leven is al een sprookje.

In Nederland heb ik inmiddels bijna 3 jaar geleden Chris ontmoet. En zodra we meer over elkaar te weten kwamen wisten we dat er 'iets was'. Dat dit alles plaatsvond op een nogal ongelukkig tijdstip maakte het alleen maar romantischer. Tijdens de zomervakantie kruisten onze vakanties elkaar op zo'n vervelende manier, dat we niet eens de kans meer kregen om nog af te spreken voor hij een half jaar naar Canada vertrok om te studeren. Over zijn tijd daar kan ik niets zeggen, maar over mijn tijd in Nederland wel; Ik stroomde over met ongeduld. En het gevoel dat ik bij hem wilde zijn groeide tot het bijna te bizar voor woorden werd.
Toen hij terugvloog naar Nederland belde hij diezelfde avond nog op en besloten we elkaar gelijk op te zoeken.
Ik kan me alles nog tot in detail herrinneren. Het was een koude heldere winternacht en alleen het licht van de maan en de lichten aan de overkant van de Noord Aa zorgden ervoor dat ik nog iets kon zien op straat.

Lieve Chris, het moment dat ik je aan zag fietsen wist ik het. En toen je me gelijk in je armen nam werd dat gevoel nog sterker. Bij jou wil ik zijn. Samen met jou voelt het leven als een groot spel, waar wij keer opkeer als winnaars uit komen, genietend van iedere stap die we zetten. Als ik zeg 'ik hou van jou' dan komt dat recht uit mijn hart,mijn ziel als er zoiets bestaat, en dat denk ik wel.
Nu, 2 jaar en 4 dagen later zit ik in Azie, op mijn grote reis. Jij hebt me in die 2 jaar door mijn middelbare school heen gesleept en me gesteund toen ik ben gaan werken. Je hebt me ook gesteund toen ik wilde vertrekken naar de andere kant van de wereld, zonder jou. Dat is iets waar ik veel respect voor heb en je heel dankbaar voor ben.
Ik vind het jammer dat we ons jubileum dit jaar niet samen hebben kunnen vieren. Maar hierbij: Gefeliciteerd met ons! :-)

Veel mensen geloven het niet, als ik zeg dat ik zonder mijn vriend op reis ben. Of ze denken dat ik dan wel vreemd zal gaan. Een relatie zoals die van onszal welheel moeilijk voor te stellen zijn..... 'Dat zie je toch alleen in films?' :-)
Nee, het gebeurd niet alleen in films. Wij zijn het levende bewijs dat sprookjes echt bestaan en ik twijfel geen moment aan onze 'happily ever after'.

In de volgende blog vertel ik over mijn AWESOME verjaardag en Angkor Wat. Nu ga ik weer lekker genieten van mijn luie Zondag.

Anne