Deze blog begint wederom met een 16 uur durende busreis, dit keer naar Siem Reap, waar ik Danielle, de meid waarmee ik had afgesproken vrijwilligerswerk te gaan doen heb ontmoet.
Samen hebben we de volgende dag vanuit onze persoonlijke tuk tuk Angkor Wat bekeken.

Van Angkor Wat verwachtte ik iets heeel anders dan wat ik uiteindelijk op mijn bord kreeg. Ik had verwacht mijn bord te moeten delen met 1000000000 andere tempelgasten, maar toen onze driver zijn tuk tuk had geparkeerd en ons in gebrekkig engels probeerde te vertellen over de geschiedenis van Angkor Wat viel het ons op dat er wel erg weinig anderen waren...
Eenmaal onze voet over de drempel van Angkor Wat gezet was er echt geen kip meer te zien. Af en toe een Cambodjaanse toerist, die duidelijk net zo onder de indruk was van de schoonheid en de rust als wij.

Ik ben van mening dat alleen die dag rondstruinen in Angkor Wat mijn hele trip naar Cambodja al waard was. We hebben lang door de verschillende tempels en ruines gestruind, en zelfs een picknick gehouden in een uitgestorven hoek van Tha Phrom, de jungle tempel.

Geweldig!
Ik post dit keer wat plaatjes mee in mijn verhaal, omdat woorden weer eens tekort schieten het wonder van Angkor Wat te beschrijven. Alles is zo Groot! Zo oud! En zó waanzinnig indrukwekkend... Vooral de rust waarin we van deze heilige plek konden genieten maakte het een ongelofelijk gave ervaring. Nog steeds weten we niet waarom het die dag zo rustig was. Een wondertje, één dag speciaal voor ons. Dat is voor mij Angkor Wat. De dag voor mijn verjaardag.

De vooravond van mijn 20e verjaardag heb ik gevierd op 'Pub street' in Siem Reap. Klinkt heel fout, maar in feite was het gewoon een vet gezellig straatje kroegjes vol reizigers. Met Danielle, Cecelia en Steve heb ik heerlijk gegeten in een restaurantje waar we eerder al hadden gereserveerd, zodat we de beste stoelen hadden om de 'Apsara dance' te kunnen zien. Heel de avond hebben we genoten van deze traditionele Khmer dance. En toen de show afgelopen was en de mooie danseressen zich weer terugtrokken achter de gordijnen besloten we dat het nu onze tijd was om te spetteren op het podium.... KARAOKE dus!
Onze stemmen hielden dat een uur vol, waarna we zijn gaan dansen in een kroegje genaamd Angkor What?! Dat is waar we gezamelijk hebben afgeteld naar 12 uur. Het eind van mijn tienerjaren. Samen met Steve en Daan heb ik gedanst tot elke vezel in mijn lichaam zó moe was dat ik mezelf naar een tuk tuk moest slépen. Uitgaan is helemaal niet mijn ding, maar deze avond was ongelofelijk gaaf. De sfeer was geweldig en we hebben werkelijk grenzeloos gedanst en gelachen. Om elkaar zó los te zien gaan was ook zó gaaf en grappig, dat we de hele avond onze grijnzen en glimlachen niet van ons gezicht konden vegen.
Mijn 20e levensjaar werd ingeluid met 2 van mijn favoriete nummers, die nu ook onlosmakelijk verbonden zijn met deze avond en mijn reis. FAN-TAS-TISCH!

Op de dag van mijn verjaardag zelf hebben Daan en ik in de bus gezeten naar Phnom Penh. Ondanks de vreselijke verhalen die we hebben gehoord over deze stad heb ik er van genoten. De Killing fields, waar Pol Pot honderdduizenden Cambodjanen heeft vermoord en in massagraven heeft begraven vond ik erg indrukwekkend. Wat me het meest raakte waren gek genoeg niet de schedels, opgestapeld in het 18 verdiepingen hoge monument. Het was de liefdevolle uitstraling van de plek. 30 jaar geleden werden er ontelbaar Cambodjanen een gruwelijke dood ingejaagd en nu is het een plek waar Iedereen, zelfs toeristen (zelfs dronken Australiers) een stokje wierook opsteken en bidden voor de slachtoffers van de Khmer Rouge. Van een van de meest gruwelijke plekken op aarde hebben ze een tuin gemaakt, ter ere van alle overledenen. In plaats van verdriet brengt een bezoek aan de Killing fields troost, respect en medeleven.

Killing fields

Vanuit Phnom Penh zijn Danielle en ik vertrokken naar Takeo om te helpen in het 'Hopeful Children Center'. Maar in tegenstelling tot wat de naam van het project doet vermoeden was er niks hopefuls aan. Al snel kwamen we er achter dat de vorige manager van het project had gelogen over zo'n beetje alles. De wezen waren in werkelijkheid zelfs geen wezen. Alles was een groot toneelspel, opgezet om er met het projectgeld vandoor te kunnen gaan.
Dit was een grote schok en heeft ook echt wel even een deuk geslagen in mijn vertrouwen in de mens, hoe stom het ook klinkt. Dat er mensen zijn die zoiets kunnen doen...! De manager was notabene zelf een wees, en dan nog een zonder benen ook. Gluiperd.
De nieuwe manager zou echter alles goed gaan maken... Je kunt je voorstellen dat wij er niet veel meer van konden geloven, maar we probeerden toch ons beste beentje voor te zetten en onszelf zo nuttig mogelijk te maken. Na 2 slopende dagen hadden we een dagje vrij en konden we alles een beetje laten bezinken. We hadden een aantal vervelende aanvaringen met de nieuwe manager, Channy. Hij was zodanig gefascineerd door ons dat hij de behoefte had om ons uren lang te filmen met zijn telefoon. Hij zat er ook constant foto's mee te maken van me. Omdat we ons daar heel ongemakkelijk bij voelden (zeg nou zelf, is toch niet helemaal normaal?!) ben ik boos geworden, maar het had geen zin. Zijn gedrag groeide in de paar dagen daarna aan tot 5 telefoontjes per dag, over niks. Uiteindelijk kreeg ik een sms, met daarin uitgelegd dat hij van mij droomde, aan me dacht, me mist.... you get the point.
Dat was het moment waarop we besloten weg te gaan. Naar Sihanoukville, om bij te komen op het strand. Zonder afscheid te nemen zijn we in de bus gestapt en weggegaan. Ik kreeg nog een paar pagina's lange smsjes, waarin hij zelfs dreigde te stoppen bij het project als ik niet terug zou komen om hem te 'helpen'.

Dit alles geeft jullie gelijk een idee hoe het overal is in Cambodja. Corruptie is een groot probleem, maar voor mij zijn de agressieve, brutale en schaamteloze mannen een even grote ergernis. Waar ik ook ga word ik schaamteloos aangestaard en mannen deinzen er niet voor terug om me keer op keer op keer lastig te vallen met schaamteloze vragen en opmerkingen. Het is niet vleiend. Het is vervelend. Er gaat geen dag voorbij of buschauffeurs, tuk tuk drivers, obers, voorbijgangers, politieagenten of Cambodjaanse hotelgasten proberen hun moves op me te maken. Het ging zelfs zo ver dat we in Takeo 's nachts iemand op onze deur hadden kloppen en ik met mijn mes in mijn handen wachtte tot hij weg zou gaan (wat abnormaal lang duurde, vandaar het mes). Vreselijk.

In Sihanoukville, waar we ons toevlucht hebben gezocht is het allemaal iets minder. En Daan en trekken veel op met een stel gasten uit Zweden, Nederland en Australie, dat helpt goed, al die gasten om ons heen. Het voelt echt als vakantie :-).

Een hele dikke knuffel uit Sihanoukville, van een helemaal opgeknapte, blije en gebruinde Anne.