Vandaag is het Zondag... En voor het eerst voelt het ook weer als een echte Zondag. Samen met Danielle zit ik namelijk in Takeo, waar we donderdag als vrijwilligers aan de slag zijn gegaan. Het is zwaar en er zijn hier veel problemen, maar daar zal ik nu nog niet over vertellen. Deze blog gaat eens een keer niet over reizen.

Op deze luie Zondag wil ik aleen maar van de daken schreeuwen hoe gelukkig ik me voel. Zojuist heb ik samen met Daan een lekkere romantische comedy zitten kijken op onze kamer in het guesthouse. En aan het eind, waar je normaal het verlangen voelt om 'Ook zo'n romantisch avontuurlijk leven te lijden' , voelde ik helemaal niks. En waarom?

Mijn leven is al een sprookje.

In Nederland heb ik inmiddels bijna 3 jaar geleden Chris ontmoet. En zodra we meer over elkaar te weten kwamen wisten we dat er 'iets was'. Dat dit alles plaatsvond op een nogal ongelukkig tijdstip maakte het alleen maar romantischer. Tijdens de zomervakantie kruisten onze vakanties elkaar op zo'n vervelende manier, dat we niet eens de kans meer kregen om nog af te spreken voor hij een half jaar naar Canada vertrok om te studeren. Over zijn tijd daar kan ik niets zeggen, maar over mijn tijd in Nederland wel; Ik stroomde over met ongeduld. En het gevoel dat ik bij hem wilde zijn groeide tot het bijna te bizar voor woorden werd.
Toen hij terugvloog naar Nederland belde hij diezelfde avond nog op en besloten we elkaar gelijk op te zoeken.
Ik kan me alles nog tot in detail herrinneren. Het was een koude heldere winternacht en alleen het licht van de maan en de lichten aan de overkant van de Noord Aa zorgden ervoor dat ik nog iets kon zien op straat.

Lieve Chris, het moment dat ik je aan zag fietsen wist ik het. En toen je me gelijk in je armen nam werd dat gevoel nog sterker. Bij jou wil ik zijn. Samen met jou voelt het leven als een groot spel, waar wij keer opkeer als winnaars uit komen, genietend van iedere stap die we zetten. Als ik zeg 'ik hou van jou' dan komt dat recht uit mijn hart,mijn ziel als er zoiets bestaat, en dat denk ik wel.
Nu, 2 jaar en 4 dagen later zit ik in Azie, op mijn grote reis. Jij hebt me in die 2 jaar door mijn middelbare school heen gesleept en me gesteund toen ik ben gaan werken. Je hebt me ook gesteund toen ik wilde vertrekken naar de andere kant van de wereld, zonder jou. Dat is iets waar ik veel respect voor heb en je heel dankbaar voor ben.
Ik vind het jammer dat we ons jubileum dit jaar niet samen hebben kunnen vieren. Maar hierbij: Gefeliciteerd met ons! :-)

Veel mensen geloven het niet, als ik zeg dat ik zonder mijn vriend op reis ben. Of ze denken dat ik dan wel vreemd zal gaan. Een relatie zoals die van onszal welheel moeilijk voor te stellen zijn..... 'Dat zie je toch alleen in films?' :-)
Nee, het gebeurd niet alleen in films. Wij zijn het levende bewijs dat sprookjes echt bestaan en ik twijfel geen moment aan onze 'happily ever after'.

In de volgende blog vertel ik over mijn AWESOME verjaardag en Angkor Wat. Nu ga ik weer lekker genieten van mijn luie Zondag.

Anne