En dan heb ik het niet over vakanties, city-trips, weekendjes centerparcs of zelfs niet over mijn reis naar Azië. Ik heb het over de reis die wij allemaal dagelijks maken. Door het leven.
We reizen door de dagen, weken en maanden die -ook al lijken ze nóg zo op elkaar- allemaal hun lessen en nieuwe ervaringen brengen.De afgelopen 15 maanden van mijn leven waren een reis die eigenlijk niet eens te vergelijken is met het luxe 'reis'-leventje dat ik straks krijg. Ik heb mogen proeven van veel verschillende beroepen en werkzaamheden, verjaardagstaarten van collega's en de sleur van fulltime werken. Maar bovenal heb ik veel geleerd, ben ik zelfstandiger geworden en voel ik me geslaagd in het opbouwen van mijn eigen leven en het nastreven van mijn eigen doelen.

De laatste 8 maanden heb ik gewerkt voor het Keurmerkinstituut. In dat grote gebouw kom ik elke ochtend thuis, want zo voelt het als ik de deur door stap, een bakkie thee meeneem naar mijn bureau, mijn schoenen uittrek en lekker op mijn sokken aan 't werk ga. Mijn collega's zie ik na die 8 maanden bijna als familie, misschien ga ik ze zelfs wel een beetje missen als ik weg ben.

Ik verheug me op alles dat er komen gaat. Eerst verheug ik me op mijn afscheidsfeestje en alle gave dingen die ik zal zien en meemaken in dat halve jaar vol vrijheid! Maar tegelijk ga ik me alweer verheugen op mijn terugkomst bij Chris, de zoektocht naar (hopelijk samen) een huisje, de reis die we samen gaan maken naar China, de studie waaraan ik daarna ga beginnen (of dat toch de dansacademie of SPH wordt weet ik nog niet!), de mensen die ik zal ontmoeten, het werk dat ik daarna zal krijgen, de reizen die ik nog zal maken, de kinderen die ik (hopelijk) ter wereld zal brengen, etc etc. (Om het maar even lekker te overdrijven).

Het plezier dat ik uit mijn leven weet te halen groeit met de dag. Ik krijg er steeds meer zin in. Heerlijk om nieuwe uitdagingen aan te gaan, keuzes te maken en stappen te ondernemen. Ik ben trots op wat ik heb bereikt, hoe ik heb doorgezet tot nu toe (dank aan de schatten van mensen om mij heen), want zoals sommigen van jullie weten ging het allemaal echt niet vanzelf.

Nog precies 1 maand, dan verlaat ik Nederland. En op mijn werk is het over 21 dagen al afgelopen. Na maanden uitgekeken te hebben naar dit moment gaat het bijna té snel. Ik ben er nog niet klaar voor om afscheid te nemen van Chris, ouders, vrienden en zusje...
Maar wedden dat de tijd altijd snel zal blijven gaan. Voor ik het weet sluit ik ze weer in mijn armen en zet ik de grootste reis die ik ooit zal maken weer voort met hen aan mijn zijde. 'On the road' in een leven dat ik vul met zoveel mogelijk nieuwe ervaringen en de levenslessen die daaruit voortkomen.

Ik laat nog iets horen voor ik wegga!