We zitten midden op het treinstation van Beijing, op een dekentje op de gronddat we gestolen hebben uit het vliegtuig. Over een half uur vertrekt onze trein naar Datong. Jolien en ik voelen ons als aapjes in een dierentuin als we tot de ontdekking komen dat de massa Chinezen om ons heen allemaal (geen uitzonderingen) naar ons kijken (lees: staren). Veel mobieltjes zijn op ons gericht en twee jongens tegenover ons maken schaamteloos foto's van ons met hun camera. Omdat we er wel om kunnen lachen halen we zelf ook onze camera tevoorschijn. Gelijk rent er een van de twee weg (wij denken dat hij zijn haar goed ging doen). Even later komt hij weer tevoorschijn en besluiten Jolien en ik dat we voor de grap met ze op de foto gaan. Dit trekt echter zoveel aandacht dat ineens overal op het station de telefoontjes en camera's aangaan. *klik* klik *klik* klik *klik* klinkt het ineens OVERAL oms ons heen. Wij zitten inmiddels weer gewoon op ons kleedje en een ongemakkelijk gevoel maakt zich van me meester als Jolien naar het toilet gaat. Een Chinees stel dat naast me zit begint druk op me in te praten en ik wordt bij mijn arm gepakt door een Chinees groepje jongens dat zit te kaarten, of ik mee wil doen. Gelukkig arriveert onze trein precies op het moment dat ik de aandacht zat ben en Jolien terug komt van de wc. Dus pakken we onze tassen en stappen we de trein in.

Bovenstaande ervaring maakt duidelijk hoe gek de Chinezen zijn van ons. Op Tian'anmen (het grootste plein van de wereld, vlak voor de verboden stad) wil iedereen met ons op de foto. Sommige maken stiekem foto's met ons, dan gaan ze 'onopvallend' voor ons staan en wordt er een foto gemaakt. Maar vaak wordt er ook gewoon gevraagd of we met ze op de foto willen. Die dag hebben we besloten dat wij, elke keer als we worden gevraagd, zelf ook een foto maken van onszelf met deze Chinese mensen. Dus nu hebben we al een kleine verzameling foto's van ons, arm in arm met een heleboel gekke Chinezen. Droog.
Ook in het zomerpaleis, in de verboden stad en gewoon midden in de stad willen mensen met ons op de foto. Het is aan de ene kant belachelijk, en we voelen ons er heel raar onder. Maar aan de andere kant is het wel leuk, deze mensen zijn zo vriendelijk!

Terug in de trein; We hebben de twee onderste bedden van onze coupe. Boven mij slaapt Tong, een Chinese jongen die studeert in San Fransisco. Hij komt voor zijn zomervakantie naar huis. Boven Jolien slaapt een man die geen engels spreekt en de restvan de nacht half uit zijn bed hangt. De twee bedden die daar nog boven hangen zijn leeg. Een rustige trein dus.
We hebben een heerlijke nachtrust gehad, op het gonzende geluid van de trein. We werden de volgende ochten echt fris en fruitig wakker, met een wonderbaarlijk uitzicht. Alsof we vanuit Beijing de woestijn in waren gereden! Wat een enorme verschillen in het landschap! Droge kale bergen, weinig begroeiing en eens in de zoveel tijd rijden we langs een dorpjedat bestaat uiteen paar lemen huisjes.

Om half 7 in de ochtend kwamen we aan, de rit hadmaar 6 uur geduurd. Onze volgende treinreis zal nog wel langer zijn. Datong bleek een hele grote, vieze, zanderige betonstad te zijn. Het zag er armoedig uit. Tong heeft ons gelijk geholpen met het kopen van onze volgende treinkaartjes naar Pingyao. Ook het treinkaartje van Pingyao naar Xi'an is geregeld, nadat we geld hadden gepint (wat nog een heel gebeuren was, aangezien de ATM stuk was en eerst mijn pas had ingeslikt).

Toen gelijk een hostel gezocht. Het is een enorm hotel, waar ze ook dorms hebben. Een bed kost ons dit keer maar 35 yuan!! (3,50 in euro's). Daarna zijn we gelijk op zoek gegaan naar een tour naar de Yungang Grottoes en the Hanging Monastry.
Omdat er geen tours naartoe gingen hebben we een local bus genomen, zonder er na overleg met de chauffeurs zeker van te zijn of hij uberhaubt wel naar de grotten en het klooster ging. Naarmate we langer in de bus zaten kwamen we steeds meer tot de conclusie dat we de verkeerde bus hadden genomen. Na een half uur waren we er bijna zeker van, maar waren we wel nieuwsgierig naar de eindbestemming. Na 45 minuten was het dus een ware verassing dat we stopten voor... Jawel... de Grotten!! ;)

Vrijwel meteen op het parkeerterrein ontmoetten we Kael, een jongen uit Nieuw Zeeland. Hij vroeg of we zijn taxi de rest van de dag wilden delen. Dat was makkelijk! Samen met hem hebben we dus de grotten bekeken, die ik echt heel erg indrukwekkend vond en daarna zijn we in 2 uur naar het hangende klooster gereden. In die twee uur hebben we ook nog een onverwachte tussenstop gemaakt bij een oude man die in een grot woonde. Hij wilde namelijk erg graag op de foto met ons (onze taxichauffeur had hem blijkbaar opgebeld om over ons te vertellen).Even later waren we bij het klooster. Het klooster is gebouwd tegen een klifwand op meer dan 50 meter hoogte. Het heeft niet altijd zo hoog gehangen, maar doordat het peil van de rivier onder het klooster steeg hebben ze het in de loop der tijd opgehoogd tot de hoogte waar het nu hangt (vraag me niet hoe ze dit voor elkaar hebben gekregen, ik snap er niks van). Het was in ieder geval erg indrukwekkend (en op sommige momenten zelf eng) om over de smalle trapjes van dit klooster de diepte in te kijken. Heel bijzonder.

Vandaag hebben we tot half 12 geslapen, we hadden het nodig. De vorige avond hebben we nog een tijd gekletst en foto's uitgewisseld in de kamer van Kael (hij had geen kamergenoten, volgens mijwas trouwenszijn hele verdieping uitgestorven). En nu lekker even achter de computer gekropen. Ik mis Chris. (volgens mij hebben we nu ons record van 'elkaar niet zien' wel bijna verbroken).

Vanavond om 11 uur vertrekt onze trein naar Pingyao, waar ik erg naar uitkijk. Datong is totaal niet boeiend verder. Het verbaasd me echter wel dat er zo weinig toeristen zijn (wat natuurlijk alleen maar erg lekker is) omdat de grotten en het klooster echt zo gaaf zijn. Misschien is het omdat het hoogseizoen nog maar net is begonnen.

Morgen is mijn zusje Emmy jarig, hierbij alvast gefeliciteerd ems!! Als ik morgen weer internet vind hoor je nog wat van me, maar zoniet; ik hou van je! Heb maar een fijne verjaardag :).

Ik hou het weer even voor gezien, ook al heb ik nog veeeel meer om over te schrijven. De rest horen jullie thuis!

- Anne -