Ik ben weer thuis... wat een luxe... Een échte douche... Boterhammen met kaas!
Maar dat alles weegt nog niet echt op tegen het gevoel dat je iemand gelukkig hebt gemaakt, gewoon simpelweg door er voor hem/haar te zijn.
Want zo was het in Uganda. We gingen erheen om mee te helpen met de bouw, en met onze financiele hulp en aansporing bij de bouw staat die school er nu!Maar daarnaast waren we er voor de kinderen, hebben we ze aandacht kunnen geven en liefde... iets wat ze totaal niet kennen. In de toekomst zullen er nog meergroepen vrijwilligers naar dit project gaan, zij kunnen het werk afmaken en de kinderen verder leren wathet betekend om lief te hebben:).
Tranen schieten me weer in de ogen als ik terugdenk aan wat we hebben bereikt.
Bij het inpakken van mijn tas heb ik al mijn kleren achtergelaten voor de kinderen. Ik hoop in de toekomst foto's te zien van mijn lieve meisjes in mijn kleren... Dat lijkt me geweldig.

Bij het afscheid hebben we allemaal gehuild. We wisselden kado's en liedjes uit. Als laatst spraken we allemaal ons dank uit en zijn we naar ons verblijf gegaan. Het avontuur in Kyabazala was voorbij, maar de reis duurde nog een paar dagen.... Safari!!!!

In het Queen Elizabeth National Park Uganda hebben we van dichtbij olifanten, gazelles, buffels, krokodillen, nijlpaarden, wilde zwijnen, antilopes, doodskopaapjes, bavianenengieren gezien.
Mike heeft op het nippertje een aanval van een nijlpaard overleefd toen hij hem wilde filmen. En we zijn 's nachts verrast door Ugandees noodweer. Hierover een stukje uit mijn dagboek:

'In de eerste instantie leek het er op dat er geen regen zou komen. Het was al half overgewaaid. Het was heel raar, overal om ons heen flitsten bliksemschichten, maar het was doodstil. Midden in de nacht werden we wakker gemaakt door getik van de regen. Het begon zachtjes, maar al snel veranderde de tikjes op het tentdoek in straaltjes langs de binnentent. Onder het grondzeil voelde ik water stromen toen ik bedacht dat dit wel eens heel fout kon uitpakken. Ik besloot me aan te kleden en mijn spullen in te pakken toen ik spetters voelde op mijn gezicht. Dit was geen buitje dat voorbij zou waaien... Terwijl ik dit tegen de anderen in mijn tent zei, begonnen de windstoten op te steken die uiteindelijk de ondergang van de tent zouden betekenen. Alsof ik het van tevoren wist zei ik tegen iedereen dat we onze spullen moesten inpakken en naar de bus moesten rennen. We waren net op tijd klaar want op het moment dat de laatste rits dicht ging voelden we plassen water ontstaan onderin de tent en braken de stokken. Ik kon het zeil nog net lang genoeg omhoog houden om al mijn slaperige reisgenoten eruit te laten. Eenmaal buiten waren we doorweekt tot in ons ondergoed voor we bij de bus waren. Maar iedereen was binnen. Missie geslaagd!'

De laatste twee dagen hebben we nog een regenwoud-tocht gemaakt naar een grot vol vleermuizen. Heel spannend was het! Wat een bijzonder gevarieerde natuur heeft dit land. We hebben ook een Python gezien in de grot.
De laatste nacht was onder de blote sterrenhemel bij het vuur. Wauw...

Voor onze vlucht naar huis vertrok hebben we nog een paar souvenirs gekocht in Kampala, de hoofdstad. Een vreselijk vieze, drukke en chaotische stad. Doe mij de wildernis maar. ;)

Over 3 dagen ga ik al naar Zweden, dus ik moet mijn backpack maar eens gaan inpakken!
En allemaal een keer naar Uganda gaan!!