We kwamen aan in Uganda om 20.00 uur 's avonds in het pikkedonker. Het was warm, stoffig en ontzettend anders dan schiphol, waar vanuit we zijn vertrokken.
Onze contactpersoon van het project kwam ons ophalen met zijn busje (een waar wonder dat hij op tijd was, achteraf gezien) en een pickup waar onze bagage in ging.

Nou moet je weten van Ugandezen dat ze ontzettend relaxed zijn. Niets is belangrijk genoeg om je druk om te maken. Dit geldt ook voor op tijd komen, je auto onderhouden, uitzoeken welke route je gaat rijden, etc. Dit alles hebben we gelijk op de heenreis naar het projectondervonden.

Er zijn maar een paar verharde wegen in Uganda, die allemaal niet naar ons project gingen. Dat betekende dat we de hele route over dust-wegen reden,volmetgaten, hobbels, kraters,(gigantische) mierenhopen,en een heleboel dingen die we in het donker (gelukkig) niet konden zien.
Onze bus is 5 keer vast komen te zitten, zodat wij dat ding keer na keer weer moesten duwen. Als ik er aan terugdenk, denk ik dat we meer hebben gelopen dan gereden tot die bak die zij een bus noemden het uiteindelijk begaf onder het gewicht van 16 personen (ipv. de 10 waarvoor hij eigenlijk bedoeld was). Tegen die tijd was ook de bagage-pickup kwijt geraakt in de jungle. Uit frustratie aten wij alvast een kilo drop (het was inmiddels al na middernacht, dus misschienhadden we gewoonhonger). Hier een stukje uit mijn dagboek:

'Daar stonden we dan, midden in de jungle, tussen de malariamuggen en met modder tot onze enkels. Het gesprek, dat begon met grapjes over Berkel & Rodenrijs (zoals altijd) ging nu over Rabies, Dengue, Malaria en wilde beesten. Susan was bang aangevallen te worden door een bende Afrikanen met speren, ik was bang te verzuipen in de modder.
Opnieuw wisten we de auto er uit te krijgen, maar de vermoeidheid werd er niet minder om. Zeker omdat we nog 25 km rimboe voor ons hadden liggen, we al 3 uur onderweg waren en omdat we tot in onze tenen konden voelen dat de (inmiddels krakende en piepende) bus het niet meer zou halen. Toen we na een kilometer in slakkentempo tot de ontdekking kwamen dat de bagagewagen pleite was hadden we het dus wel gehad. Ik gaf het op en wist het zeker; Onze bagagewas gejat, wij zijn gedumpt in de wildernis, niemand zal ons vinden, ik heb al 50 uur niet geslapen en als ik dus niet doodga aan modder of vermoeidheid is het wel aan malaria, aangezien mijn medicijn in mijn tas zit.'

Nog een paar zakken drop en een paar uur later kwamen we gelukkig toch nog aan in Kyabazala (de bagagewagen bleek een kortere weg genomen te hebben), het dorp waar we zouden verblijven. Het dorp lag midden in de jungle, en bestond uit hutten, gemaakt van leem, palmbladeren en golfplaat.
Het huis waarin wij logeerden was het enige huis in het dorp dat was gemaakt van beton en voorzien was van elektrischiteit. We werden heel gastvrij ontvangen en moesten eerst nog heel veel thee en broodjes eten voordat we eindelijk mochten gaan slapen. Het was inmiddels half 4. ;)

De volgende dag hebben we de kinderen van het Jireh Children's Centre Kyabazalaontmoet. Een ervaring die alle problemen en frustraties van de vorige avond/nacht goedmaakte.
Omdat veel kinderen nog nooit een blanke hadden gezien waren er allemaal verschillende reacties. Één kindje rende huilend weg toen ze ons aan zag komen lopen, maar toen we langs een schooltje liepen kwamenalle kinderenals een kudde bizons op ons afrennen, om één meter voor ons stil te houden en vervolgens een minuut in stilte naar ons te staren. Tot ik de stilte doorbrak door te lachen en naar ze te zwaaien. Alle handjes gingen vervolgens de lucht in en overal zagen we parelwitte glimlachjes. Wat een mooie kinderen!

Na een wandeling van ongeveer 15 minuten kwamen we aan op de locatie van het project.
Daar werden we opgewacht door de kinderen van Jireh die voor ons een heel programma hadden voorbereid dat bestond uit trommelmuziek, Ugandese liederen en dansen. Prachtig!
Daarna hebben wij onszelf voorgesteld en hebben we de rest van de middag gespeeld met de ontzettend lieve kinderen. Aan het eind van de dag hadden we allemaal een groepje kinderen dat ons zich had toegeeigend.

Op dit moment zit ik achter een computer in Kayunga, een dorpje verderop, waar ze zelfs een paar winkeltjes hebben. Het is wel duidelijk dat ze hier echt niet gewend zijn aan blanken. Er wordt naar ons gewezen en we worden constant gevolgd. Eerst was dat wel een beetje eng, maar het went. Ze zijn gewoon nieuwsgierig! :)

Het liefst zou ik hier langer blijven! Een tijdje lesgeven hier lijkt me heerlijk. Misschien ooit.
Tot snel!

- Anne -